Is that so? ...

Τις προάλλες έλαβα το ακόλουθο μήνυμα από μια φίλη που επιμένει ότι η απόφασή μου να παραμείνω Μικρούλι, ήταν η ορθότερη των τελευταίων ετών…

Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ορισμένοι άνθρωποι ορίζουν την ζωή με τόσο μελανά χρώματα. Αναμένω με περιέργεια τα σχόλια σας! Πρέπει και εγώ να αποφασίσω τι θα κάνω όταν μεγαλώσω…

Είσαι γύρω στα 30 (πάνω / κάτω μία πενταετία). Έχεις σπουδάσει, απέκτησες μεταπτυχιακό, μιλάς μία με δύο ξένες γλώσσες. Όταν ήσουν 10 ετών, ήθελες ναγίνεις πιλότος/αστυνομικός/δάσκαλος. Στα 15 σου, γιατρός/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και στα 20, brand manager/project manager/IT specialist. Σήμερα και κοιτώντας το γραφείο όπου δουλεύεις, συνειδητοποιείς ότι καλύτερα να είχες μείνει στο αρχικό plan. Πηγαίνεις γυμναστήριο (όποτε μπορέσεις, μία φορά το εξάμηνο), κάνεις συχνά δίαιτες και διαβάζεις το ζώδιό σου χωρίς να ντρέπεσαι γι' αυτό. Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει το έντεχνο, νιώθεις καλλιεργημένος, διαβάζεις λιγότερο απ' όσο θα ήθελες, βλέπεις Fame Story και πηγαίνεις σινεμά. Στη ντουλάπα σου έχεις ακόμη μερικά ξεχασμένα τεύχη του Κλικ και στη βιβλιοθήκη σου υπάρχουν βιβλία του Μαρκές και του Ουμπέρτο Έκο. Έχεις πληθώρα cds, τα οποία σπανίως ακούς. Αγοράζεις τουλάχιστον δύο εφημερίδες κάθε Κυριακή (με κριτήριο το dvd) και αρχίζεις την ανάγνωσή τους από τα ένθετα: πρώτα τα διαφημιστικά, μετά τα τηλεοπτικά, τα lifestyle και τέλος -αν προλάβεις- ρίχνεις και μια ματιά στην εφημερίδα.

Ξυπνάς κάθε πρωί με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και πίνεις έναν καφέ. Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και βάζεις στην τσάντα σου το κινητό. Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να βρεις, αλλά τέτοια που είναι, εύχεσαι να μην την είχες βρει), πίνεις έναν καφέ, τσεκάρεις το e-mail σου, ανοίγεις το in.gr, διαβάζεις το Μετρόραμα και την AthensVoice, παίρνεις κάνα τηλέφωνο, κουτσομπολεύεις με τους συναδέλφους, χασμουριέσαι κι αρχίζεις να μελετάς νούμερα και να γράφεις αναφορές. Κατά τη διάρκεια της μέρας, πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση για το αυτοκίνητο. Παίρνεις και μία τυρόπιτα. Όταν τη φας, αισθάνεσαι ενοχές για τις θερμίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου συνήθειες, για τα ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαμάρες, για τα παιδάκια στο Τζιμπουτί που δεν έχουν να φάνε.

Σχολάς (γύρω στις 5, στις 7 ή ίσως και στις 9:30). Παίρνεις το αυτοκίνητο,το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώμα. Δεν έχεις καμία όρεξη να βγεις, αλλά για να μην σε πουν αντικοινωνικό κανονίζεις να βρεθείς με την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα μπαράκι πολύ κατώτερο απότο κουτούκι που βρίσκεται στη γωνία, ακριβώς δίπλα στο σπίτι σου. Όταν φθάσεις στο μπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να βρεις θέση να παρκάρεις, στριμώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετημένο ανάμεσα σε άλλα και νιώθεις και χαρούμενος που βρήκες να κάτσεις. Εκνευρίζεσαι με την κάπνα, τη μουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια της σερβιτόρας και βεβαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασμό, που σου δημιουργεί και πάλι τους γνωστούς συνειρμούς για τα πεταμένα ευρώ και τα παιδάκια στο Τζιμπουτί.

Είχες όνειρα. Ω ναι! Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά παιδάκια και να αγοράσεις ένα μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα. Κοιτάς την τελευταία μισθοδοσία σου και συμβιβάζεσαι με πολιτικό γάμο, ένα παιδί και θέα στονακάλυπτο. Κορνιζάρεις και κρεμάς στον τοίχο, τα πτυχία που είχαν υποσχεθεί να σε κάνουν brand manager/project manager/IT specialist. Συμβιβάζεσαι μετην κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη μαζικότητα. Συμβιβάζεσαιμε το έτερον ήμισυ, παρά το γεγονός ότι κατά βάθος είσαι εγωιστής και θα ήθελες να είσαι πάντα από πάνω. Ας όψεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση που σου κληροδότησε το Κλικ, το Νίτρο, το 01, ο Ζαμπούνης, η Πετρουλάκη, η οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαμπρος κόσμος της χαλαρότητας, της ευδαιμονίας και της ευζωίας. Ξέρεις ότι δεν είσαι πανέξυπνος, πανέμορφος, επιτυχημένος, political correct. Συμβιβάζεσαι και με αυτό. Εντέλει, φθάνεις να συμβιβάζεσαι με τον συμβιβασμό. Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραμύθα που της σερβίρανε οι λογής-λογής Κωστόπουλοι. Την παραμύθα του χύμα, του εύκολου, του ωχαδελφισμού, της νέο-μαγκιάς.

Κι ύστερα, ώσπου να το συνειδητοποιήσεις, μεγάλωσες! «Μα δεν μπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand manager/project manager/IT specialist να είμαι ακόμη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην Πλατεία Βικτωρίας» σκέφτεσαι. «Πότε θα πάω εκδρομές σε εξωτικούς προορισμούς; Πότε θα μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που μοιάζει με καράβι, στο Ντουμπάι; Πότε θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο playroom μου; Πότε θαμετακομίσω σε μεζονέτα στην εξοχή; Πότε θα βρω το χρόνο να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω, να ταξινομήσω όλα τα άρθρα που έχω κρατήσει, να ακούσω όλα τα cds που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα dvds που έχω συγκεντρώσει από τις εφημερίδες; Ποιος θα μου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;»

Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν μέσα από ένδοξες επαναστάσεις. Όλοι, έφαγαν τελικά τα μούτρα τους, αλλά τους έμεινε τουλάχιστον η ανάμνηση ότι αγωνίσθηκαν για κάτι. Λυπάμαι πολύ. Εσείς αγαπητέ μου είστε ο πιο αδύναμος κρίκος. Η ιστορία σας κλήρωσε κι εσάς μία κάποια επανάσταση. Την επανάσταση του lifestyle και της τεχνολογίας. Είστε ένας φρενήρης, ανικανοποίητος καταναλωτής. Καλή σας νύχτα!
..................................................................................
ΠΟΣΟ ΤΡΑΓΙΚΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ... ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΧΑΛΙΑ ΑΙΣΘΑΝΕΣΘΕ ΑΦΟΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ? ΠΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΖΩΓΡΑΦΟΙ, ΧΟΡΕΥΤΕΣ, ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΕΣ ΠΑΤΑΤΑΣ, ΨΑΡΑΔΕΣ ΣΤΙΣ ΜΑΛΔΙΒΕΣ...???

Is Life a Version of Katrina?

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ...

Γουστάρουμε που είμαστε Ελληνες και πρέπει να το θυμόμαστε που και που...

*** Γιατί έχουμε θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι
*** Γιατί μπροστά στο ραβανί τι να μας πει το μιλφέιγ
*** Γιατί το καρπούζι το αγοράζουμε ολόκληρο και όχι σε φέτες
*** Γιατί «καμάκι» και «σουβλάκι» είναι το πρώτο ποίημα που μαθαίνουμε
*** Γιατί τους μεζέδες που συνοδεύουν το τσιπουράκι δεν τους φτάνει κανένα «ορντέβρ»
*** Γιατί στην Ελλάδα κάθε νύχτα τελειώνει το επόμενο πρωί
*** Γιατί «λουλουδοπόλεμος» δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα
*** Γιατί πίνουμε κι ένα ποτηράκι παραπάνω χωρίς να μας πίνει
*** Γιατί μπορούμε να απολαύσουμε τον καφέ μας με τσιγάρο. Όχι να τον πιούμε σφηνάκι και να πάμε να καπνίσουμε κρυφά στο σπίτι μας
*** Γιατί το φλερτ είναι το εθνικό μας χόμπι
*** Γιατί στην Ελλάδα όλοι βρίζουμε το Δημόσιο και ταυτόχρονα σκοτωνόμαστε για μια θέση εκεί
*** Γιατί έχουμε δεν έχουμε λεφτά, ένα μπουζουκάκι θα το πάμε
*** Γιατί έχουμε νοοτροπία «και αύριο μέρα είναι»
*** Γιατί όταν μπαίνουμε σε λεωφορείο κάνουμε τα πάντα για να βρούμε θέση να καθίσουμε
*** Γιατί δεν το παίζουμε ψευτοπουριτανοί. Τις «λαδιές» μας τις κάνουμε με θράσος
*** Γιατί είμαστε πρώτοι στο φανάρι και κορνάρουμε τον εαυτό μας από συνήθεια
*** Γιατί ξέρουμε καλύτερα να ξοδεύουμε παρά να αποταμιεύουμε
*** Γιατί δε μοιραζόμαστε τη βενζίνη στο αυτοκίνητό μας με αυτούς που βάζουμε μέσα
*** Γιατί δεν κάνουμε ποτέ επίσκεψη «με άδεια χέρια»
*** Γιατί η λέξη «κερνάω» υπάρχει στο λεξιλόγιό μας
*** Γιατί άντε να εξηγήσεις στον ξένο τι σημαίνει «καψούρα»
*** Γιατί βράζει το αίμα μας
*** Γιατί στην Ελλάδα η οικογένεια έχει ακόμα αξία
*** Γιατί κατά βάθος...είμαστε καλά παιδιά
*** Γιατί τα καταφέρνουμε πάντα...έστω και την τελευταία στιγμή
*** Γιατί δε «μασάμε» από 400 χρόνια σκλαβιάς
*** Γιατί για τα μάτια μιας γυναίκας κάναμε 10 χρόνια πόλεμο
*** Γιατί όταν οι ξένοι δεν έβρισκαν λέξεις έκλεβαν τις δικές μας
*** Γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα
*** Γιατί καλή η κιθάρα και το όμποε αλλά το μπουζούκι βγάζει άλλο ήχο
*** Γιατί το «Αι Γενέαι Πάσαι» της Μεγάλης Παρασκευής μας σηκώνει την τρίχα κάγκελο
*** Γιατί ερωτευόμαστε και μισούμε με πάθος
*** Γιατί τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους χωρίς να χρειαζόμαστε ψυχίατρο
*** Γιατί ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Περικλής ήταν Έλληνες
*** Γιατί η Μερκούρη, ο Χατζιδάκις και ο Ελύτης ήταν Έλληνες
*** Γιατί η συνταγή «αλά ελληνικά» είναι η πιο πετυχημένη
*** Γιατί η τρέλα δεν πάει στα βουνά...πάει στις παραλίες!
*** Γιατί οι καλοκαιρινές διακοπές είναι κοντά και... πού να τρέχουμε τώρα!
*** Γιατί όταν οι άλλοι ανακάλυπταν το κρέας εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη
*** Γιατί όταν εμείς φτιάχναμε τον Παρθενώνα οι άλλοι κοιμόντουσαν πάνω στα δέντρα
*** Γιατί εμείς δώσαμε τα φώτα σε όλους αυτούς που το παίζουνε ηγέτες και οδηγούν στην ειρήνη κάνοντας πολέμους
*** Γιατί η φέτα και το ελαιόλαδο μεταφράστηκαν σε ελληνικό ταμπεραμέντο
*** Γιατί "Ένα γλυκό χωρίς"! Και όλοι καταλαβαίνουν πως πρόκειται για φραπέ
*** Γιατί αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε τρία χρόνια και ερωτικό σύντροφο κάθε τρεις και λίγο
*** Γιατί οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες (Winston Churchill- 1941)
*** Γιατί δε βάζουμε κέτσαπ στο φαγητό μας. Έχει από μόνο του υπέροχη γεύση
*** Γιατί όταν πονάμε ξέρουμε να κλαίμε και να χορεύουμε τη ζεμπεκιά με περηφάνια
*** Γιατί ο Έρωτας ήταν Έλληνας Θεός. Γι αυτό ξέρουμε και να αγαπάμε
*** Γιατί μπορεί να είμαστε οξύθυμοι αλλά ποτέ δεν κρατάμε κακία
*** Γιατί κανένας άλλος δεν χαίρεται για την καταγωγή του όσο εμείς
*** Γιατί η τρέλα στην Ελλάδα πάει με χίλια....Γι αυτό όλοι τρέχουν στο δρόμο
*** Γιατί το 95% των αστεριών και των πλανητών έχουν ελληνική ονομασία
*** Γιατί δουλεύουμε για να ζούμε και δε ζούμε για να δουλεύουμε
*** Γιατί όταν φωνάζουμε «αδελφέ» στο δρόμο, όλοι γυρνάνε. Πολλές φορές και όταν φωνάζουμε «αδελφή»...
*** Γιατί όταν συζητάμε για δίαιτα είμαστε πάντα στο τραπέζι και τρώμε
*** Γιατί μιλάμε δυνατά και γελάμε με την καρδιά μας
*** Γιατί είμαστε οι μόνοι που ξεκινάμε το μεσημέρι για καφεδάκι και καταλήγουμε να πίνουμε ούζο μέχρι πρωίας
*** Γιατί μπροστά στο Μετσοβόνε τύφλα να χει το Έμενταλ
*** Γιατί κυκλοφορούμε στο δρόμο στις δύο το βράδυ και δε νιώθουμε ότι είμαστε σε στοιχειωμένη πόλη
*** Γιατί σουβλάκι, σουτζουκάκι και λοιπές ελαφριές γεύσεις είναι η αδυναμία μας
*** Γιατί οι γονείς μας δεν ξεχνάνε ότι υπάρχουμε μόλις κλείσουμε τα δεκαοκτώ
*** Γιατί την κάθε δυσκολία την αντιμετωπίζουμε για χιούμορ
*** Γιατί όταν θέλουμε να λιαστούμε, έχουμε αμμουδιά και θάλασσα. Δεν ξεχυνόμαστε στα γρασίδια ούτε βουτάμε στα σιντριβάνια
*** Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα με τους πιο πλούσιους κατοίκους
*** Γιατί μιλάμε καλά τις ξένες γλώσσες...αλλά ποιοι μιλούν καλά τα ελληνικά;
*** Γιατί πίνουμε και καπνίζουμε περισσότερο από όλους και ζούμε περισσότερο από όλους.
*** Γιατί μας αρέσει τα λεφτά και τα ψάρια να τα τρώμε πάντα φρέσκα.
*** Γιατί όταν φοράμε πέδιλα, δεν τα φοράμε με κάλτσες.
*** Γιατί πληρωνόμαστε Παρασκευή και Κυριακή πρωί δεν έχουμε λεφτά ούτε για τσιγάρα.

*** ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΩ ΣΤΟΝ ΣΟΥΒΛΑΤΖΗ, ΜΕ ΡΩΤΑΕΙ ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΒΑΛΩ ΜΕΣΑ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΠΑΡΕΞΗΓΟΥΜΑΙ, ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΛΕΩ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΑΠ' ΟΛΑ ΒΑΛΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ!

78 - 62!!!!!!!!!!!!!!!!

Ελλάδα σ’αγαπώ!

Celebrity Gossip

Ο Λουτσιάνο Παβαρότι θέλει να νιώθει παντού και πάντα σαν στο σπίτι του! Για το λόγο αυτό, όπου πάει κουβαλάει μαζί τα αγαπημένα του φαγητά και, ως θεματοφύλακας της σπιτικής κουζίνας, παίρνει μαζί του και όλο τον εξοπλισμό.

Η Κριστίνα Αγκιλέρα απαιτεί τη συνοδεία τουλάχιστον ενός περιπολικού της αστυνομίας για να φτάνει εγκαίρως στα στούντιο.

Christina Aguilera!!!

Ο Ρόμπι Γουίλιαμς φαίνεται πως όταν ήταν μικρός αγαπούσε πολύ την ταινία «Καράτε Κινί», γι' αυτό ζητάει πάντα στο καμαρίνι του ένα δεντράκι μπονσάι και αρωματικά στικ!

Η Τζούλια Ρόμπερτς θέλει στο καμαρίνι της οργανικό γάλα! Αλλιώς, αφήνει σύξυλη την παραγωγή και εγκαταλείπει το πλατό. Έτσι απλά!

Julia Roberts

Ο Λεονάρντο ντι Κάπριο δεν έχει παλιά ρούχα. Τα πετάει ο αμπιγιέρ του, ο οποίος και αναλαμβάνει να του αγοράσει καινούρια.

Leonardo DiCaprio!!!

Ο αείμνηστος Φράνκ Σινάτρα απαιτούσε να μη λείπουν ποτέ από το καμαρίνι του συγκεκριμένες μάρκες ουίσκι, βότκα και τζιν, ένα περσικό χαλί, ένας καθρέφτης, μία μπανιέρα βασιλικών διαστάσεων και ένα σαλονάκι χωρητικότητας μίνιμουμ δέκα ατόμων. Α, και έναν ωτορινολαρυγγολόγο!

Frank Sinatra in 1947

Ο Ρίκι Μάρτιν θέλει τα δωμάτια στα οποία διαμένει να έχουν πορτοκαλί φωτισμό. Τονίζουν - λέει - το δερματάκι του!

Ricky Martin!!!

Ο Τομ Κρουζ επιλέγει πάντα σωματοφύλακες κάπου στο ύψος του, ώστε να μη φαίνεται κοντός δίπλα τους! Λέτε γι' αυτό να είχε αφήσει και την ψηλή Νικόλ για τα μάτια της Πενέλοπε;

Tom Cruise!!!

Η Μπρίτνι Σπίαρς ζητάει πάντα καμαρίνι επτά(!) δωματίων, στα ξενοδοχεία απαιτεί συνεχή αλλαγή στις πετσέτες, ενώ τιμωρεί τους οργανωτές των συναυλιών της με πρόστιμο 5.000 ευρώ αν διαρρεύσει το ιδιωτικό της τηλέφωνο! Αποδείξεις κόβει;

Britney Spears gave birth to a baby-boy this Wednesday!!!

Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ απαιτεί τα ρούχα του να είναι τακτοποιημένα βάσει χρώματος, είδους και υφάσματος. Παράδειγμα: κόκκινα στρινγκ με κόκκινα στρινγκ και πάει λέγοντας.

Τέλος...
Ο Μάικλ Τζάκσον έχει αντί για σπίτι μία (υπερπολυτελή ασφαλώς) πολυγωνική τέντα, ζωολογικό κήπο με εξωτικά ζώα, κάνει μπάνιο μόνο σε νερό Evian και είναι ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία που γεννήθηκε μαύρος και θα επιστρέψει στον Δημιουργό του λευκός.

Michael Jackson!!!

Yπεύθυνη Aντιπολίτευση...

«Δεν είμαι ούτε τσαμπουκάς, ούτε τζάμπα μάγκας»

Soundtrack:

Tzaba kaiei h laba,

Tzaba se thimamai...

Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου…

Παρακολουθώντας μια από τις γνωστότερες ταινίες της δεκαετίας του ’90 στην Πηνελόπη (σαφής ο υπαινιγμός για την 21 ιντσών τηλεόραση, που είναι μόνιμα εγκατεστημένη στο σαλόνι περιμένοντας υπομονετικά να μου μιλήσει), ξάφνου τα μάτια μου άστραψαν και άρπαξα το πληκτρολόγιο με σκοπό να μιλήσω για εκείνον. Τον άλλο. Τον «άπιστο».

Πρέπει να έχετε δει την ταινία «Ο Ξεχωριστός Will Hunting» και να θυμάστε την υπόθεση του νεαρού με το πολύ υψηλό IQ και τις απίστευτες μαθηματικές ικανότητες. Το χαμηλό EQ όμως έκανε την ιστορία ενδιαφέρουσα. Σκληρός και απόλυτος εξωτερικά, φοβισμένος και επιφυλακτικός εσωτερικά. Ανήμπορος να αντέξει την πιθανότητα της απόρριψης, απορρίπτει πρώτος πριν δοθεί στους άλλους η ευκαιρία να τον αφήσουν. Εξαιρετικές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών του επιλεγμένου cast. Εξαιρετικές και οι περισσότερες κριτικές. Όλοι είναι παρόντες. Ο Μέγας μέντορας, ο αιώνια πιστός φίλος, η εξαιρετική ευκαιρία να αφυπνίσει τις αισθήσεις του (η κοπέλα παραμένει όνειρο αρκετών), ο «ανίκανος» καθοδηγητής, όλοι. Απών και παρών ο «κακός». Ο θετός πατέρας που ευθύνεται για τα ψυχολογικά τραύματα του νεαρού πρωταγωνιστή. Ο νεαρός όμως θεραπεύεται, κερδίζει τη μάχη, αναζητά την ευκαιρία ξανά και μάλλον (σύμφωνα με τις ενδείξεις), λυτρώνεται. Μέχρι κι ο Ψυχολόγος / Μέντορας / Δάσκαλος τα καταφέρνει. Αντιμετωπίζει και αυτός, με αφορμή την επαφή του με το νεαρό, τα δικά του φαντάσματα και τα ξορκίζει. Ωραία σύλληψη και ιδιαίτερα προσοδοφόρα η παρθενική προσπάθεια των Matt Damon & Ben Affleck. Κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις και την προσοχή του κοινού. Το χάπι το παίρνουμε μετά το end;

Τώρα θα μου πείτε πού κολλάει ο «άπιστος» σε αυτήν την ιστορία. Ποιος είναι και τι δουλειά έχει εδώ μέσα; Λοιπόν αφορμή για αυτό το post, στάθηκε ένα άλλο από το Λεμόνι Δίχως Όνειρα, που αναφέρεται στη ζήλια. Την «κακή» και επιβλαβή. Την «καλή» και εποικοδομητική. Λοιπόν ως Μικρούλι, δεν είχα γνωρίσει τη γεύση της μέχρι πρόσφατα. Ούτε τη γλυκιά, ούτε το πικρό τσίμπημα της άλλης στην ψυχή. Πρόσφατα είχα την Τιμή να νιώσω και τα δύο.

Πιο έξυπνος, πιο διασκεδαστικός, πιο ικανός, πιο όμορφος, πιο συμπαθητικός, πιο ουσιαστικός, πιο σχετικός, πιο απελευθερωμένος, πιο «ψαγμένος», πιο ανατρεπτικός, πιο… πιο… πιο… πιο… πιο…. Ουφ!

Ζήλεψα και εγώ το μικρουλάκι τις ικανότητες του και πιο πολύ απ’ όλα τη δυνατότητα του να παραμένει ακέραιος. Όλα τα σχολικά τετράδια σε κάποιο σημείο τους γράφουν το όνομα του ειδώλου τους. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω… Αυτός!

Εγώ που δεν θέλω να μεγαλώσω, τι θα απογίνω; Θα περιφέρομαι και θα αναρωτιέμαι που κατοικούν οι παλιοί μου συμμαθητές; Θα αναπολώ τις καλές μας στιγμές και θα χτίζω σε καινούργιες; Δεν είναι ότι τώρα θέλω να μεγαλώσω, αλλά ο «άπιστος» έγινε η αφορμή να θέλω να δω τη ζωή με τα δικά του μάτια παρέα με τα πολλαπλά του πολεμοφόδια. Και είναι πιο εξελιγμένα από τα δικά μου! Γαμώτο!

Μην με παρεξηγήσετε. Δεν είμαι απαισιόδοξο μικρούλι με τάσεις αυτοκαταστροφής. Ε, μπορεί και να είμαι μερικές μέρες, αλλά δεν είναι εκεί η ουσία αυτού εδώ του ταπεινού εξομολογητηρίου. Είμαι ευτυχισμένο που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να πολεμήσω με τέτοιους άξιους συνοδοιπόρους. Είμαι περήφανο που βρέθηκα ή / και με επέλεξαν στην πορεία της ζωής τους. Ας έσπασε ο Θεός το καλούπι… Αλλού έγκειται η «απιστία».

Είναι ο τίτλος που του αξίζει, γιατί ως γνήσιος «άπιστος» δεν έφαγε αμάσητα τα όσα του σερβίρισα. Δεν του είπα ψέματα, αλλά δεν με άφησε να ποτέ να ξεφύγω χωρίς να μάθει την δική μου αλήθεια. Για την ακρίβεια ακόμα δεν με έχει αφήσει από το πλευρό του. Είναι ο φίλος που με έβαλε στη διαδικασία να μην πιστεύω πάντα εμένα, εκείνος που παρόλο που είμαι μικρούλι και άμαθο, εννοεί να παραμένει δίπλα μου.

Είναι λοιπόν ο «Άπιστος» (τίτλος που χρησιμεύει στην συγκεκριμένη περίπτωση, ως φόρος τιμής για την πολύτιμη βοήθειά του να ξαναδώ το μικρούλι με άλλο πρίσμα) που ΖΗΛΕΥΩ. Θέλω ακόμα δουλειά προκειμένου να το ελέγξω και να το ορίσω. Στην προσπάθεια βρίσκομαι, αλλά ακόμα και εάν δεν τα καταφέρω…

Ε, πια… Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου… κάποιο άλλο μικρούλι θα τον «πολεμήσει»…

(Με ανατρέπει; Ω, ναι! Όπως όλα όσα αξίζουν σε αυτήν την ρημάδα τη ζωή!)

Όσα πάνε και όσα έρθουν…

Στα 18 ανέβηκα από περιέργεια. Στα 20 ήμουν μέλος της Ελληνικής ομοσπονδίας. Στα 21 μου ήμουν έτοιμος να αγωνιστώ για το χρυσό. Τα πάντα άλλαξαν σε ένα βράδυ…

Ήμουν διακοπές στο νησί και ακολουθώντας μια κοπέλα στην παραλία βρέθηκα μπροστά στα ενοικιαζόμενα. Δεν ξέρω τι με ώθησε να ρωτήσω, αλλά προτού το καταλάβω βρέθηκα με μια σανίδα στο χέρι. Ε, μάλλον ξέρω. Το κορίτσι που ανέφερα νοίκιαζε τις ιστιοσανίδες.

Όταν δεν γνωρίζεις πέφτεις. Έπεσα πολλές φορές εκείνο το καλοκαίρι. Αλλά ξανασηκώθηκα και τελικά τα κατάφερα. Η Χρυσή Ακτή έγινε το στέκι μου. Γνώρισα τους έμπειρους. Διδάχτηκα από τους καλύτερους. Ένας από αυτούς, Αμερικανός ήταν, κάποια μέρα μου είπε: «Όλοι νομίζουν ότι πρέπει να δαμάσουν τη σανίδα. Το θέμα είναι αλλού. Πρέπει να δαμάσεις το μυαλό σου. Τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους». Δεν κατάλαβα τότε τι εννοούσε. Η πρώτη μου φορά ήταν εκείνο το καλοκαίρι. Με το εν λόγω κορίτσι. Με φόντο τα άστρα. Με εκείνη να αναστενάζει ξαπλωμένη πάνω μου, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ, ήταν η φράση του Αμερικάνου συμπολεμιστή μου. «Πρέπει να δαμάσεις το μυαλό σου». Εκείνο το καλοκαίρι έμαθα ότι είχα περάσει και στο Πανεπιστήμιο. Πολιτικές Επιστήμες. Όνειρο…

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα το νέο περιβάλλον στη σχολή, το νέο κορίτσι (το πρώτο μου κορίτσι), οι φίλοι, παλιοί και καινούργιοι, και το χόμπι μου με την κιθάρα με κράτησαν απασχολημένο και μακριά από «εκείνη». Το μόνο που με ενοχλούσε ήταν η έλλειψη ευκαιριών να την νιώσω κάτω από τα πόδια μου να με παρασέρνει στον αφρό χωρίς προορισμό. «Δάμασε το μυαλό σου», σιγοτραγουδούσα εκείνες τις στιγμές και απομάκρυνα την εικόνα με «εκείνη» αγκαλιά από το τοίχο μου.

Το επόμενο καλοκαίρι η εξεταστική με κράτησε μακριά της μέχρι τις αρχές Ιουλίου. Η μέρα που αγόρασα την πρώτη μου σανίδα ήταν η παραμονή του ταξιδιού μου στο νησί. Το κορίτσι δεν υπήρχε πλέον στη ζωή μου, χωρίσαμε πριν φύγει για σπουδές στο εξωτερικό, αλλά είχα καινούργιο κορίτσι. Νέα πολλά υποσχόμενη «ερωμένη». Η καλύτερή μου φίλη. Η σύντροφος και συμπολεμίστριά μου. Εκείνο το καλοκαίρι ήμουν το νέο αστέρι της ακτής. Με αρκετές προσπάθειες και καλά γυρίσματα κατάφερα να αποσπάσω την προσοχή μερικών από τους καλύτερους αθλητές του είδους. Ένας ήρθε ενώ έσερνα την «αγάπη» μου προς τη στεριά και με κάλεσε στο beach-party που οργάνωνε εκείνο το βράδυ. Πήγα, πέρασα τέλεια, γλέντησα μέχρι αργά. Το μυαλό γέμισε εικόνες και ενθουσιασμό για το νέο πλήθος που με κοίταζε στα μάτια ενώ μιλούσα. Γιατί πλέον είχα πράγματα να πω. Τεχνικές να αναλύσω. Πολεμούσα σε οικείο πεδίο. Τέλεια.

Εκεί γνώρισα τον προπονητή της Ελληνικής Ομοσπονδίας. Με έκανε να βελτιώσω τους χρόνους μου. Με έβαλε σε ένα ρυθμό. Μου γνώρισε τους κατάλληλους ανθρώπους. Με «ανέλαβε». Τα 2 επόμενα χρόνια ήμουν υπό αυστηρή παρακολούθηση. Μου άρεσε όμως. Ακόμα και τις μέρες που όλο μου το σώμα πονούσε φρικτά. Η «αγάπη» μου, μου έδινε νέους προορισμούς. Οι ικανότητες μου αυξάνονταν μαζί με την εμπειρία μου και έπαιρνα μία από τις 5 πρώτες θέσεις στους αγώνες που συμμετείχα. Τέλεια.

Το μυαλό όμως έχει την τάση να διογκώνεται εκεί που νομίζεις ότι το έχεις υπό έλεγχο. Ξέφυγα. Κανείς δεν με γέμιζε. Τίποτα δεν ήταν τόσο διασκεδαστικό. Ο στόχος μου ήταν ένας. Το χρυσό με περίμενε και εγώ ήμουν τόσο κοντά. Το κέρδισα σε αρκετά πρωταθλήματα, αλλά το μεγαλείο του Ολυμπιακού Μεταλλίου δεν μπορούσε να συγκριθεί με κανένα Ευρωπαϊκό χρίσμα.

Ένα βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι με τη μηχανή, το σώμα μου βρέθηκε να αιωρείται για μερικά δευτερόλεπτα στον αέρα, πριν πέσει με δύναμη στο έδαφος. Ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ πώς βρέθηκε το αυτοκίνητο του δικηγόρου στο αντίθετο ρεύμα, αλλά ο κόσμος όλος σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα ενώ «πετούσα» πάνω από το καπό του Audi A4. Δεν θυμάμαι πόνο. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από εκείνο το βράδυ, εκτός από τα μάτια της κοπέλας που στεκόταν από πάνω μου στη μέση του οδοστρώματος φωνάζοντας στο κινητό της ενώ καλούσε το 166. Ήμουν ζωντανός; Όχι, δεν μπορεί μετά από 30 μέτρα. Πρέπει να ήμουν νεκρός. Και ήμουν. Μέσα μου.

24 ώρες αργότερα, όταν ξύπνησα στο λευκό θάλαμο, οι δικοί μου ήταν δακρυσμένοι και μια άγνωστη κοπέλα ήταν εκεί. «Αποκύημα της φαντασίας μου» θυμάμαι ότι ήταν η πρώτη μου σκέψη. Δεν μπορεί να είναι το κορίτσι του «δρόμου». Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Ξαναέπεσα σε λήθαργο. Μερικές μέρες αργότερα, τα πάντα είχαν αλλάξει.. Πολιτικός επιστήμονας ήταν η μόνη και προφανής επιλογή. Γητευτής του αέναου ταξιδιού στο κύμα της ακτής δεν θα ήμουν ποτέ ξανά. Το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό συνέχεια, ήταν η φράση του Αμερικανού. «Πρέπει να δαμάσεις το μυαλό σου!» Ακόμα το παλεύω. Αλλά πίκρα δεν μου έμεινε. Παρέα με το κορίτσι του «δρόμου» τα τελευταία καλοκαίρια κάνω παρέα με νέα παιδιά στην ακτή που συνάντησα το Όνειρο. Όταν με ρωτάνε τι συμβουλή έχω να τους δώσω, το μόνο που απαντώ είναι κλεμμένο…

«Πρέπει να δαμάσεις το μυαλό σου!»

'Ονειρο...

Greek Reality (2) + Testaki

Job upgrading...
------------------------------------------------------------------------
Tο test αυτό εφάρµοζε µια ßέλγικη εταιρεία προκειµένουνα προßεί σε προσλήψεις. Όταν διέρευσε, απαγορευτηκε η χρήση του, επειδή φωτογράφιζε ακριßώς το χαρακτήρα κάθε υποψηφίου (προσωπικά δεδοµένα!!!!) Διαßάστε την παρακάτω ιστορία και απαντήστε στην ερώτηση όσο πιο αυθόρµητα και γρήγορα µπορείτε.

Λοιπον, ειναι δυο νησια γειτονικα... στο ενα ζει ενας αγριος (ßαρßαρος, απολιτιστος µε γενια (!!!...), και ενας πολιτισµενος Ευρωπαιος (λεει το τεστ!!!). Στο αλλο ζουν αρκετοι ανθρωποι, µεταξυ αυτων και µια κοπελα που ειναι ερωτευµενη µε τον Ευρωπαιο και εχει"σχεση" µαζι του. Θελει να παει στο απεναντι νησι προκειµενου να συναντησει τον αγαπηµενο της. Ρωταει το µοναδικο ßαρκαρη του νησιου, ποσα θελει να την παει απεναντι µε τη ßαρκα του. Ο ßαρκαρης της απαντα οτι δε θελει λεφτα και οτι θα την παει στο νησι του καλου της, υπο τον ορο οτι θα ειναι γυµνη µεσα στη ßαρκα. Η κοπελα σοκαρεται...δεν ξερει τι να κανει και παει να ζητησει τη ßοηθεια του σοφου του νησιου. Αυτος αφου, την ακουσε µε προσοχη, της απαντησε:
"Να κανεις παιδι µου αυτο που σε προσταζει η καρδια σου..."

Κι ετσι η κοπελα αποφασισε να παει γυµνη, προκειµενου να συναντησει τον αγαπηµενο της. Πραγµατι τυπικος ο ßαρκαρης την πηγε. Στην προκυµαια οµως ηταν ο αγριος... O οποιος µολις ειδε γυναικα και µαλιστα γυµνη... τη ßιασε!...
Την στιγµη του ßιασµου ερχεται ο Ευρωπαιος ßλεπει το σκηνικο και εξαλλος λεει στην κοπελα να τα µαζεψει και να φυγει αµεσως!!! Δεν τη θελει πια... χωριζουν!!!! Και τη διωχνει.... Τελος ιστοριας....

Εσεις πρεπει να αξιολογησετε τα 5 προσωπα, απο τον καλυτερο στον χειροτερο, δηλαδη, στο νουµερο 1 αυτος που πιστευετε οτι ηταν ο καλυτερος, στο 2 ο αµεσως εποµενος ... και στο 5 ο χειροτερος ολων...

Σας θυµιζω τα προσωπα: αγριος, Ευρωπαιος, κοπελα, ßαρκαρης, σοφος...

Απαντηστε αµεσως και αυθορµητα.
Μην αναλυσετε το πωςκαι το γιατι...
Οτι σας ερθει µε το πρωτο ακουσµα...
Μετα τα αποτελεσµατα αν θελετε αιτιολογειστε τις απαντησεις και το σκεπτικο σας...
Πριν, οχι..
.
.
.
.
.
.
Κάθε ένα από τα 5 πρόσωπα της ιστορίας αντιστοιχεί σεµία έννοια. Η σηµαντικότητα αυτών για µας είναι ανάλογη µε τη σειρά που ßάλαµε τα πρόσωπα.
Το νο 1 είναι το πιο σηµαντικό, το 2 ακολουθεί, κτλ.:

-κοπέλα = συναίσθηµα
-σοφός = λογική
-άγριος = σεξ
-ευρωπαίος = η άποψη του κόσµου για µας
-ßαρκάρης = χρήµα

Ένας φίλος έφυγε…

Όχι από αυτόν τον κόσμο, αλλά για μια άλλη χώρα, αναζητώντας τον νέο του προορισμό. Ένας φίλος έφυγε. Μια φράση που σε όποια γλώσσα και εάν τη μεταφράσεις σου θυμίζει κάτι από πικρό σταφύλι ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα.
«Δεν έφυγε για πάντα» σκέπτομαι.
«Κάποια στιγμή θα ξαναϊδωθούμε» τον ακούω να μου ψιθυρίζει πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου.
Ο προορισμός του είναι ευχάριστος στο αυτί και στη μνήμη, αλλά εγώ ως σαχλό μικρούλι δεν θα αφήσω την μελλοντική του ευτυχία να σταθεί εμπόδιο στο αίσθημα εγκατάλειψης που νιώθω.
Θα σκεφτώ το χάδι από το βλέμμα του όταν με συντρόφευε στην βροχή και στην λιακάδα των κοινών μας στιγμών.
Θα θυμηθώ την απόγνωσή του όταν δεν έβρισκε λάδι στο ντουλάπι για να φτιάξουμε σπιτικό ελληνικό φαγάκι που πεθυμήσαμε, εδώ στα ξένα που συναντηθήκαμε οδοιπόροι. Θα νιώσω την αγκαλιά του όταν τον κράτησα εκείνη την νύχτα που συγκινημένος μου μίλησε για εκείνη.
Θα αναζητήσω το σακάκι που απλόχερα μου πρόσφερε τότε που ενώ κρύωνα τον κοίταξα φωνάζοντάς του «Θα φύγουμε, επιτέλους;».
Θα κουρσέψω τις στιγμές που χαλαρώνοντας με έβαλε να ακούσω μουσική συνοδεύοντας τα λόγια μου με ένα ποτήρι κρασί.
Θα γελάσω με την εικόνα που κράτησα την ώρα που σηκωνόταν το πρωί για να τρέξει στο γραφείο.
Θα ζηλέψω που κέρδισε το ποτό από την γκαρσόνα χωρίς να της χαρίσει μια ακόμα φτηνή πρόταση για αξέχαστες βραδιές στην κλίνη του.
Θα τον θαυμάσω που κατάφερε να κερδίσει άλλη μια ψυχή στο διάβα του.
Τέλος, θα του φωνάξω:
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ!
Είθε Ούριος Άνεμος Να Οδηγεί Τα Πανιά Σου!


Το κενό δεν καλύπτεται πάντως… Ό,τι και εάν λένε… Ξεγελιέται μόνο… Και συνηθίζεται…

Greek Reality...

Πάει ο μπαμπάς στο κρεβάτι του παιδιού του να του πει καληνύχτα και το ακούει να κάνει την προσευχή του. Χωρίς να θέλει να το διακόψει λοιπόν ακούει τι λέει:
"Θεούλη μου θέλω να έχεις καλά τη μαμά μου, το μπαμπά μου, τη γιαγιά μου και δώσε χαιρετίσματα στον παππού μου"!
Το ακούει ο μπαμπάς αλλά δε δίνει σημασία.
Την επόμενη μέρα χτυπάει το τηλ. και είναι η γιαγιά να ενημερώσει πως πέθανε ο παππούς!!! Το ίδιο βράδυ πάει πάλι ο μπαμπάς να καληνυχτίσει το παιδί και ακούει: "Θεούλη μου θέλω να έχεις καλά τη μαμά μου, το μπαμπά μου και δώσε χαιρετίσματα στη γιαγιά μου"!
Το ακούει ο πατέρας αλλά και πάλι δε δίνει σημασία.
Την επόμενη μέρα πέθανε η γιαγιά! Ο πατέρας τα είδε όλα! Το βράδυ πήγε επίτηδες να κρυφακούσει: "Θεούλη μου θέλω να έχεις καλά τη μαμά μου και δώσε χαιρετίσματα στον μπαμπά μου"! Με το που το ακούει αυτό ο μπαμπάς τρελαίνεται!
Την επόμενη μέρα φεύγει απ' το σπίτι νωρίς για τη δουλειά και γυρίζει αργά το βράδυ ευτυχισμένος που μέχρι στιγμής ήταν ζωντανός!
Μπαίνει στο σπίτι καλησπερίζει τη γυναίκα του και της λέει: "Συγνώμη αγάπη μου που άργησα αλλά είχα μια πολύ άσχημη μέρα"...
Kαι η γυναίκα: "Μιλάς εσύ; Εγώ τι να πω που πέθανε ο κουμπάρος μπροστά στην πόρτα μας;"

GOOD MORNING?

Do you have days that you wake up to visit the bathroom and then the only thing in your mind is to get back into bed? Probably everyday, like me... Well, this best illustrates what I answered to my last wake up caller... (before judging have in mind that I have not learned what good manners are yet! or what manners means...)

No more comments...

Do we need to be proactive? Nah...

Αχ βρε συ, που ήσουνα κρυμμένο;

Ωραίο πράγμα ο έρωτας. Πολλοί το έχουν ομολογήσει κατά καιρούς. Όλοι όσοι τον έχουν ζήσει τον επιζητούν σε κάθε τους βήμα και τον έχουν ανάγει σε μείζων «εθνικής» σημασίας ζήτημα. Όσοι δεν τον έχουν γνωρίσει, ζουν από τα ψίχουλα αγάπης που πετούν οι υπόλοιποι στο διάβα τους, αναμένοντας το δικό τους ξύπνημα μια μέρα να φέρει την προσδόκιμη εξέλιξη που θα τους αφυπνίσει και θα δώσει νέο νόημα στην «στείρα» ζωή τους (σύμφωνα πάντα με τις περιγραφές των άλλων, αυτά…).

Παρόλο που ορίζω τον εαυτό μου ως Μικρούλι και ανίδεο, είχα την τιμή να τον γνωρίσω τον έρωτα και να τον ζήσω. Πιο ανατρεπτικός από τσουνάμι, πιο καταστροφικός από τυφώνα, πιο δυνατός από την αλμύρα, πιο ζωογόνος από την αυγή, ο Δικός μου Έρωτας (αυτό που ορίζω εγώ ως έρωτα), σε γεμίζει, σε αδειάζει, σε ξαναγεμίζει, σε ξαναδειάζει, και ούτω κάθε εξής, μέχρι που μένοντας κάποια στιγμή μπροστά στον καθρέπτη να κοιτάζεις το είδωλο κάποιου «ξένου» που αμυδρά σου θυμίζει εσένα. Αλλά νιώθεις πιο γεμάτος και ικανός από πριν, όποια και εάν ήταν η εξέλιξη της ιστορίας που έζησες (ή ζεις).

Ωραίο πράγμα η ανωνυμία, η ανάγκη φυγής από την καθημερινότητα μας ανάγκασε πολλούς σε αυτήν την κοινότητα των μπλόγκερς (ανήκω και σε κοινότητα, μην χ…), να πάρουμε ένα ρόλο και να ταυτιστούμε μαζί του καταγράφοντας τις αλλαγές που επιφέρουν γεγονότα στη ζωή μας και αποτυπώνοντάς τις σε ένα αόρατο δίκτυο με άγνωστους παραλήπτες.

Ο Δικός μου Έρωτας, ορίζεται με την προσωπική επαφή. Να αγαπήσεις έναν άγνωστο, είναι εφικτό κατά την ταπεινή μου άποψη. Να ερωτευτείς όμως κάποιον… εδώ αλλάζει το μοτίβο. Δεν νομίζω ότι μπορώ. Η ουσιαστική επαφή, αυτή που το μυαλό αγγίζει την ψυχή, περνάει μέσα από την ματιά. Καλή η κρυψώνα των ηλεκτρονικών ημερολογίων, αλλά η ουσία παραμένει για μένα στην επαφή. Την προσωπική επαφή. Εκεί που κάθε κρυψώνα σου εξαφανίζεται πριν το καταλάβεις (πολλές φορές χωρίς να το θελήσεις) και στέκεσαι «γυμνός» στην ματιά του επίδοξου παρατηρητή σου. Τέρμα τα προσωπεία. Τέρμα οι ρόλοι. Δεν αρνείσαι τις άλλες σου ταυτότητες , αλλά καταφεύγεις στην θαλπωρή τους μόνο σε στιγμές σύγχυσης ή αναπροσδιορισμού.

Κάπως έτσι το όρισα τις προάλλες, όταν κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέπτη του μπάνιου, έζησα τις πρόσφατες εξελίξεις στη ζωή μου μέσα από το πρίσμα της ανανέωσης και της θετικής αλλαγής. Δεν ξέρω εάν με αγαπώ ακόμα, αλλά σίγουρα έχω αρχίσει να μου αρέσω… Είναι και αυτό μια αρχή. Όταν το ακούσω και από άλλα χείλη, μάλλον θα έχω βρεθεί στον παράδεισο...

Α! Και κάτι ακόμα που διάβασα και ήθελα να το μοιραστώ:

Life is what we make it,
always has been,
always will be!
(Grandma Moses)