Όνειρα γιαλατζί....

Μικρέ Φωκίωνα τα είπες όλα... ή τουλάχιστον όσα έχουν κάποια σημασία. Χαίρομαι επίσης που σχολιάζεις την "καυτή" και "οργισμένη" επικαιρότητα με την κατάλληλη δόση καυστικότητας και κρατάς το κείμενό σου "ζωντανό," παρά την οσμή "θανάτου" που αναγκαστικά αναδύει...

Τι να σου πω κι εγώ το Μικρούλι... Φυσικό επακόλουθο των ημερών μας όλο αυτό το άμορφο και άσχημο αποτέλεσμα που βιώνουμε. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι ότι, κατά την ταπεινή μου άποψη, στο συνοικιακό μικρό μας μπουρδελάκι χάσαμε την τσατσά (την "έκανε" πριν δει πελάτες) και άφησε το φωτάκι να αναβοσβήνει σε όλες τις κομματικές παραλλαγές της καθημερινής μας παραζάλης. Έτσι η κάθε «ιερόδουλη» ζητάει τα δικά της και ο κάθε «πελάτης» τα κάνει γυαλιά-καρφιά εάν δεν του προσφερθούν τα όσα ζητήσει. Δυστυχώς, η ιστορία μας διδάσκει ότι σε κάθε "τραγική" στιγμή, σαν κι αυτή που ζούμε, η συνειδητοποίηση του μεγέθους της ξεφτίλας που είμαστε αναγκασμένοι να ξεπεράσουμε μοιάζει με απροσπέλαστη θάλασσα και εμείς καραβοκύρηδες σε πεισματάρικο σαπιοκάραβο. Το κακό είναι ότι ως γνήσιοι ρομαντικοί, ορισμένα μικρούλια από εμάς, έχουμε και την ψευδαίσθηση / απαίτηση (πες το όπως θες) να ξεπεράσουμε, με δανεικά όνειρα, τα δεδομένα που εμείς κληρονομήσαμε από την "τυχερή" γενιά των γονιών μας και θα κληροδοτήσουμε στα δικά μας παιδιά και ίσως και στα εγγόνια μας (για όσους φιλοδοξούν να κάνουν ή ήδη έχουν...)

Η ανάγκη να ξεράσουμε τα εσώψυχα μας και την χρόνια καταπιεσμένη οργή που νιώθουμε, δυστυχώς δεν βρίσκει άλλη διέξοδο εκτός από αυτή της γενικής κατακραυγής, και άκρως αναμενόμενο θα προξενήσει κι άλλες φθορές στην πορεία της. Αλλά οι «παραπλανηθέντες» δημόσιοι λειτουργοί, τα λογιστικά «λάθη» των μαύρων ταμείων, οι «υποσχέσεις» εξυγίανσης του δημόσιου φορέα και των εκφραστών του από τους έχοντες και κατέχοντες την εξουσία (1η, 2η, 3η ή και 4η) δεν φαίνεται να έχει τελεσφορήσει. Ίσως και δυστυχώς, κι αυτό το παιχνίδι να είναι καλοστημένο και από κάποιους καλά οργανωμένο ώστε να αποτύχει με το μεγαλύτερο δυνατό πολιτικό «κόστος» ώστε να οδηγηθούν ανυποψίαστοι και μη στο μέλλον που κάποιους φαίνεται να εξυπηρετεί. Με προετοιμάζω λοιπόν να «διαβάζω» πίσω από τις λέξεις τα σημεία των καιρών ώστε να μην καταρρεύσει, και αυτή τη φορά, υπό το βάρος της εν γένει αδιαφορίας που μας διέπει ως παγκόσμια "κοινότητα" και αυτή η κοινωνική αναταραχή, αλλά να έχει κάποιο, έστω και ελάχιστο, αποτέλεσμα.

Αρνούμαι να υπακούσω στη λογική που λέει «Εάν δεν είναι στην αυλή μας δεν είναι δικό μας το πρόβλημα!» Μέγα λάθος κύριες και κύριοι. Όπως και με τους χρηματοπιστωτικούς παγκοσμιοποιημένους κανόνες, έτσι και οι σημερινές παγκόσμιες "αγορές" μοιράζονται κοινές "ανησυχίες" έστω κι αν οι εκφάνσεις τους είναι για πολλούς κοινωνικά κατακριτέες. Όπως διαφαίνεται, με την ανάγκη που έχουν οι σημερινοί καρεκλο-κένταυροι να κρατήσουν τα ηνία της παραπαίουσας κατάστασης, η ορμή της όποιας κατακλυσμιαίας κοινωνικής κατακραυγής και επιρροής, δεν θα μείνει εντός εθνικών, φυλετικών, πολιτικών, ή ιδεολογικών ορίων. Ξαφνικά, το καπάκι στη χύτρα της συνείδησης του καθενός μας θα ανατιναχτεί και θα πάρει σβάρνα ότι άφησε όρθιο, ή σε υποστυλώματα, το άγχος της επιβίωσης. Όπως και η «παγκόσμια οικονομική κρίση» έτσι και αυτή η «κοινωνική αναταραχή» (άμεσο αποτέλεσμα της πρώτης ή απλώς συμπορευόμενη αλλά διαφορετική μορφή έκφανσης της ίδιας έλλειψης εμπιστοσύνης του "επενδυτικού" ή "πελατειακού" κοινού) προμηνύει το αποτέλεσμα της εγχώριας ή παγκόσμιας καθυστερημένης επανάστασης της μεσαίας αστικής τάξης μπροστά στην κατάφορη αδικία του: «Γιατί όχι κι εγώ;»

Ειλικρινά, ελπίζω, να μην συνεχίζουμε να παρακολουθούμε από απόσταση και σαν «υπνωτισμένοι» την εν δυνάμει αλλαγή και να μην «προβληματιστούμε» άλλο ένα βράδυ καθισμένοι αναπαυτικά απέναντι από την καινούργια τηλεόραση plasma που χρεώσαμε στην καρτούλα που προλάβαμε να ξετινάξουμε πριν πιάσει πάτο η ανασφάλειά μας και το «θρησκευτικό» μας φρόνημα και ξεχάσουμε τη ρήση: "Έχει ο Θεός..."

Δυστυχώς, ως πηγή στέρεψε κι αυτός και έπαψε να δίνει πίστωση σε όνειρα γιαλατζί...