Προς τα πού πας; Ψιτ.... Κύριος;;; (ή Κυρία... χμμ...)

Σκεπτόμουν κι άλλους τίτλους.
"Δουλειά δεν είχε ο διάολος..."
"Εδώ ο κόσμος χάνεται και το μ... χτενίζεται"

Φτάνει. Δεν θα προσπαθήσω να βάλω τάξη.

Το πήρα απόφαση.

Θα τα πω όπως μου βγαίνουν, κι όποιον πάρει ο Χάρος...
(για να εξηγούμαστε, δεν το εύχομαι σε κανέναν!!!)

Εδώ και μέρες είμαι μπροστά στον υπολογιστή προσπαθώντας να πάρω μια απόφαση. Να την κάνω, ή να κρατηθώ; Η παλάμη μου έχει βγάλει κάλλους... Όχι, δεν εννοώ από τη γνωστή μαλακία που με δέρνει (αυτή δεν έχει νόημα, ούτως ή άλλως), αλλά από την γύμνια και το μούδιασμα που νιώθω στο μυαλό όσο το συλλογιέμαι...

"Δεν έχει νόημα" λέω ενσυνείδητα κάποιες στιγμές και "στο καπάκι" (αυτό το λεξιλόγιό μου με αφήνει άλαλο κι εμένα το ίδιο ώρες-ώρες) με πιάνει εκείνο το ανεξήγητο υπεραισιόδοξο συναίσθημα, κάνοντάς με να βροντοφωνάζω "ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ!"

Προς τι τόσος αλληλοσπαραγμός και το καλο-φάγωμα με τις ίδιες μου τις σάρκες; Χμμμ... Είπα να γράψω κάτι... Κάτι πιο μεγάλο από τις συνήθεις δυο αράδες που με τρώνε και τις ξερνάω σε τούτο το μικρούλι ιστολόγιο, αλλά συνάμα πολύ πιο ρηχό από άλλους συγγραφείς.

Σε βλέπω. Μην χαμογελάς. Κατηγορηματικά στο λέω: ΔΕΝ ΤΗΝ ΨΩΝΙΣΑ! Μάλλον τουναντίον! Εάν μου επιτρέπεται κάτι τέτοιες ώρες ο αυτοσαρκασμός που συνήθως με διέπει. Ακριβώς γιατί δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στο λέγειν (δικό μου ή άλλων--ιδιαίτερα μετά από ανάγνωση κάποιων σκουπιδιών--κατά την ταπεινή μου γνώμη) αλλά μόνο στο πράτειν, δεν ξέρω εάν οι σκέψεις, οι εμπειρίες, τα φανταστικά, ή τα υπαρκτά σενάρια που ξεπηδούν αυτόματα από μέσα μου, θα έχουν κάποιο νόημα να τα αφηγηθώ ή να τα μοιραστώ με άλλους ("μικρούς" ή "μεγάλους").

Φυσικά δεν εννοώ το νόημα της "κάθαρσης." Αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει οριστικά από τότε που σε ηλικία 7 ετών έλαβα την υποτιμητική ματιά της δασκάλας και μια ωραιότατη ωριαία αποβολή για το "θράσος" μου να ομολογήσω δημοσίως στην τάξη ότι εάν ο Αδάμ και η Εύα μας έκαναν την "τιμή" να είναι οι πρόγονοί μας, τότε το δίχως άλλο, εκτός από κουτοπόνηροι (κάτι το μήλο, κάτι το πλευρό) οι πρόγονοί μας ήταν άκρως "αμαρτωλοί" διασταυρώνοντας το ανθρώπινο είδος μεταξύ τους. Με άλλα λόγια, πώς γίναμε όλοι οι υπόλοιποι; Μάνα και παιδιά συνουσιάζονταν μεταξύ τους; Αυτό τόλμησα να ξεστομίσω το αθεόβοφο στα 7 μου και έφαγα την "κάθαρση" της αποβολής και τις κατάπληκτες ματιές των συμμαθητών μου. Πέρα όμως από τα ανούσια παιδικά "τραύματα" και τα πιο ανούσια παθήματα ως ανήλικος ενήλικας, αισθάνομαι ότι δεν έχω άλλο τρόπο να εκφράσω τις ανασφάλειες, τις ελπίδες και τους φόβους μου εάν δεν "κρυφτώ" πίσω από τον αόρατο μανδύα της ανωνυμίας των χαρακτήρων που ξεπηδούν κάθε δευτερόλεπτο σαν ταυτόχρονοι πρωταγωνιστές στην τωρινή μου ζωή.

Το'χω χάσει... Μην το σκέπτεστε. Το γνωρίζω ήδη. Αλλά ούτε τριάντα τζούρες σερί να'χα τραβήξει, χάνοντάς το, όσο πάει χαμογελώ ηδονικά στην ψευδαίσθηση, στον παραλογισμό και στην παράνοιά μου.

Χμ... Σοβαρή η πάθηση, δεν λέω... Αλλά εδώ σε θέλω κάβουρα. Να το εκμεταλλευτώ το Χαμένο Μικρούλι και να τα "ξεράσω" αυτά που έχω, ή να τα πάρω μαζί μου, πνίγοντάς τα στη δύνη της καθημερινότητας που μας ξερνάει από μόνη της σε πεζοδρόμια και σταυροδρόμια;

Ιδού η απορία μου, καλοί μου άνθρωποι.
Φυσικά δέχομαι, για την ακρίβεια αποζητώ τις συμβουλές σας.

Εάν έχετε και σπόρια, ακόμα καλύτερα. Με έχει τρελάνει το στομάχι στο γουργούρισμα και ως γνωστόν "Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει" ακόμα και μικρούλι...