Καλό σου ταξίδι...

Δεν γνωρίζω εάν το μέλλον μας προβλέπεται δυσoίωνο (βλ. προηγούμενο post), αλλά η αλήθεια είναι ότι το παρόν με επανέφερε στην "πραγματικότητα" σαν ένα δυνατό χαστούκι που παρέλειψε η "δόλια μάνα" να εναποθέσει στο μικρούλι μαγουλάκι μου όσο ήταν ακόμα καιρός...

Εκείνος έφυγε αυτήν την Κυριακή το μεσημέρι...
Δεν ήταν το γνωστό "ιατρικό λάθος" αλλά μάλλον το γνωστό "όποιου του μέλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει"....

Τον αγαπούσα πολύ... Από τους πιο δραστήριους, ικανούς και έξυπνους ανθρώπους που είχα την ευτυχία να γνωρίσω... Ελπίζω να διατηρηθεί ζωντανός μέσα στην καρδιά πολλών που είχαν την τύχη να βρεθούν δίπλα του και να ακούσουν τις απόψεις του για τη ζωή, τον άνθρωπο, την τέχνη, την ευτυχία, την καριέρα, τις φιλοδοξίες, τις αξίες, τις αρχές και την παιδεία που διανέμονταν πάντα απλόχερα από τα χείλη του...

Είμαι χαρούμενο που είχα την τύχη να τον γνωρίσω αλλά είμαι ευτυχισμένο που δεν δίστασα την τελευταία φορά που τον είδα να τον αγκαλιάσω και να του πω "Σας Αγαπώ".

Χωρίς περικοπές, αμηχανίες και περιττά σχόλια. Απλά "Σας αγαπώ"

Σας αγαπώ κ. Γιάννη και θα σας θυμάμαι πάντα ως έναν από τους ανθρώπους που με τα λόγια και τις πράξεις τους δε μου έδωσαν άλλη επιλογή.

Πέρα από το να σας βάλω στην καρδιά μου... Για πάντα...

Στην αγαπημένη μου φιλεναδίτσα και κόρη του δεν έχω να πω τίποτα άλλο πέρα από το ίδιο, βροντερό "ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ!"

Να'σαι καλά και να θυμάσαι ότι η απόσταση που μου στερεί τη δυνατότητα να σε έχω στην αγκαλιά μου αυτή τη στιγμή μου κοστίζει πολύ... Πάρα πολύ... Αλλά είμαι ευτυχισμένο να γνωρίζω ότι είσαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους που έχει κοντά της όχι μόνον έναν, αλλά πάρα πολλούς φίλους να σε αγαπούν και να σε νοιάζονται...

Σου εύχομαι πάντα να κουβαλάς μια καρδιά γεμάτη και ανοιχτή σαν τη μυρωδιά της άνοιξης.

Σαν εκείνη του πατέρα σου...

Σε αγαπώ,
Το Μικρούλι Σου....