Έκθεση 3

Θέμα: Το Περιβάλλον

"Όσοι είναι έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια ξέρουν" έλεγαν οι παλιοί.

Πέρα από τα μέχρι στιγμής 12,316 blog-μέλη του Blog Action Day τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότεροι φέρελπεις περιβαλλοντολόγοι και ειδήμονες μαθαίνουν τα βήματα ενός χορού με την ονομασία «Περιβάλλον» και καταφεύγουν σε φιγούρες μεμψιμοιρίας και δυσοίωνων προβλέψεων για το μέλλον του «γαλάζιου» πλανήτη. Η αλήθεια όμως, που τείνει να μας διαφύγει, όσο «σκληρή» κι αν ακουστεί, είναι μία: Ο πλανήτης Γη, είτε κατοικείται από δεινόσαυρους, είτε από ανθρώπους, είτε έχει πράσινα δάση και γαλαζοπράσινες θάλασσες, είτε δηλητηριώδη αέρια και κανένα ίχνος μοριακής ζωής, είναι μια χαρά! Ό,τι κι αν περιδιαβαίνει τις στεριές ή τα υγρά του κιτάπια, ο πλανήτης μας συνεχίζει να αποτελεί μια μπαλίτσα φωτιάς και αερίων που «ταξιδεύει» το ουράνιο στερέωμα σε έναν κυκλικό χορό αγάπης γύρω από τον ήλιο που τον γέννησε και θα τον αφανίσει σε μερικά εκατομμύρια χιλιάδες χρόνια (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία).

Άρα, γιατί τόσος ντόρος; Για το τίποτα; Όχι, φυσικά. Όσο υπάρχει αιτία θα υπάρχει και λόγος. Φωνάζουμε για να «σώσουμε» ΕΜΑΣ και το φιλικό προς εμάς περιβάλλον. Προς το παρόν τουλάχιστον, αλλά τα πράγματα αλλάζουν με ταχύτατους ρυθμούς. Παλεύουμε γιατί χρειαζόμαστε οξυγόνο για να μπορούμε να αναπνεύσουμε και νερό / τροφή για να διατηρήσουμε τη «ζωντανή» μας ύλη. Άρα στην ουσία, χρειάζεται και εμείς να «χορέψουμε» μπας και σώσουμε τους εαυτούς μας. Εάν δεν αντισταθούμε στα ίδια μας τα τομάρια, εάν δεν αποφασίσουμε να ενωθούμε παγκοσμίως και να παλέψουμε εναντίον μας (!!!) -εξωφρενικό δεν ακούγεται;- θα το πληρώσουμε με τον αφανισμό μας (πολύ πριν αυτόν που μας επιφυλάσσει ο ήλιος μας).

Άρα ό,τι κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε με ένα εξαιρετικά εγωιστικό κίνητρο.

Αυτό της επιβίωσης!

Μέσα στα εκατομμύρια χρόνια της εξέλιξης, τα είδη των οργανισμών που αναπτύχθηκαν πάνω στο Γήινο στερέωμα προσαρμόστηκαν σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα, τα οποία μπορούν να τα τροφοδοτούν με τις πρωτεΐνες που οι οργανισμοί τους έχουν ανάγκη. Εάν αυτές οι πρωτεΐνες εκλείψουν, σε απλά ελληνικά «τη βάψαμε!» Αλλά ό,τι και να λέμε στους εαυτούς μας, ο πλανήτης ήταν και θα είναι μια χαρά χωρίς εμάς πάνω στην κασίδα του. Το ζήτημα είναι ότι σαν γνήσια, αλλά λογικά, παράσιτα πάνω σε έναν εξαιρετικά φιλόξενο ξενιστή οργανισμό (πλανήτης Γη), δεν μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς το ζωογόνο πρωτογενές στερέωμα που μας παρέχει το μπλε μας «διαστημόπλοιο». Πώς λοιπόν θα διατηρήσουμε τον οικοσύστημα που μας επιτρέπει να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε και να αγχωνόμαστε για τα καθημερινά; Με λίγα λόγια πως θα συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς τις βλαβερές συνέπειες που προκαλούμε στο περιβάλλον του ξενιστή οργανισμού και κατ’ επέκταση στους εαυτούς μας;

Εκεί έγκειται και το πιο καυτό ζήτημα των τελευταίων δεκαετιών:

Η Σωτηρία Του Περιβάλλοντος.

«Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Κυρίου, ως κλέπτης εν νυκτί. Καθ’ ην οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθεί και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσι κατακαεί»

(Β΄ Πέτρου γ΄ 10).

Για την ολική καταστροφή, «την Ώρα Μηδέν» και τη συντέλεια του υπαρκτού μας κόσμου μας έχουν προειδοποιήσει πολλάκις οι επιστήμονες. Για όσους πιστεύουν στα στοιχεία και όχι στις εικασίες, αυτή η εξέλιξη είναι και το μόνο αποδεδειγμένο (για μένα πλέον αυτονόητο) βήμα πριν δούμε τον Άγιο Πέτρο στην Πύλη να μας καλωσορίζει (εσάς τουλάχιστον) και να μας συγχαίρει (συνεχίζω το βλάσφημο) που τα κάναμε σαν τα μούτρα μας.

Στο σημερινό κυκεώνα, την υπνηλία μας, ή αν θέλετε την εθελοτύφλωσή μας, έρχεται για άλλη μια φορά να μας την αφυπνίσει η φωνή της επιστήμης και να μας διδάξει ότι η ετικέτα «σύγχρονος πολιτισμός» (που η ίδια εφεύρε) μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ολική μας καταστροφή. Αλλά αυτή η ετικέτα, έχει προλάβει να προβάλει και το μοντέλο της μοντέρνας θεώρησης. Της πίστης (όχι δεν μιλώ για τη θρησκευτική) ότι η τεχνολογική εξέλιξη σε συνδυασμό με την κοινή λογική και την ορθή πολιτική βούληση μπορεί και να είναι ο μοναδικός τρόπος να σώσουμε τα τομάρια μας (για μερικές δεκαετίες ακόμα τουλάχιστον). Να είναι άραγες το καλαμπόκι αντίβαρο του πετρελαίου, ο ήλιος, το νερό και ο άνεμος οι «υγιείς» πηγές ενέργειας που χρειαζόμαστε, ο "συνειδητοποιημένος" τρόπος ζωής και δράσης (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) το «εργαλείο» για την μελλοντική μας παρουσία; Μπορεί και να'ναι έτσι.

Εάν θελήσουμε να δούμε πέρα από το κατώφλι μας, τρόποι υπάρχουν. Όσο ρεαλιστικό ή τρομακτικό κι αν ακουστεί: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΣΤΙΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΕΡΔΟΣ. Προκειμένου να έχουμε κέρδος «ζωής» για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, όσο αντιστεκόμαστε και καταναλώνουμε τα «πράσινα» είδη, τόσο οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες διαχείρισης του παγκόσμιου πλούτου και θα συνεχίσουν να «εξετάζουν,» να παράγουν και να αναθεωρούν τον τρόπο δράσης και την πηγή των εισοδημάτων τους.

Μην γελιέστε ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Οι επιχειρήσεις δεν έχουν συναισθήματα. Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και ουδείς οργανισμός / εταιρεία δεν θα υιοθετήσει πιο φιλικές προς το περιβάλλον δράσεις γιατί ένας μέτοχος έπαθε ξαφνική κρίση συνείδησης για το μελλοντικό χαμό μας. Τουναντίον! ΑΛΛΑ, εάν μυριστούν ΚΕΡΔΟΣ τότε θα δράσουν.

Λυπηρό; Όχι και τόσο. Όσο ο κόσμος ευαισθητοποιείται (το κοινό αποτελείται από όλους εμάς) τόσο οι εταιρείες θα «εφεύρουν» νέα και φιλικά προς το περιβάλλον προϊόντα και υπηρεσίες για να προσεγγίσουν το "δύσκολο" συνειδητοποιημένο κοινό με το εισόδημα, και να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα χρήματα που ρέουν από εμάς - το κοινό στόχος - (όπου κι αν αυτό βρίσκεται). Αλλά επειδή στα αναπτυσσόμενα κράτη έχει μεγαλύτερη αξία να έχεις να βάλεις φαγητό στο τσουκάλι, από το να εξετάζεις εάν η ντομάτα είναι βιολογική ή το κρέας ήρθε από φιλική προς το περιβάλλον κτηνοτροφική μονάδα, το «βάρος» πέφτει στον άτυχο «συνειδητοποιημένο» πολίτη του εκσυγχρονισμένου κόσμου (θα’λεγα κάτι τώρα...) που διατηρεί ακόμα την ψευδαίσθηση του λέγειν και του πράττειν.

Άρα ελπίδα υπάρχει, όσο το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ (GREEN) πουλάει. Όσες περισσότερες επικοινωνιακές στρατηγικές συνειδητοποίησης "καταναλώνουμε" και όσο περισσότεροι ευαίσθητοι υπάρχουν για τον "πλανήτη μας που κινδυνεύει," τόσο περισσότερες ευκαιρίες δίνουμε στους εαυτούς μας, και στους υπόλοιπους λιγότερο τυχερούς αυτού του είδους, να δουν μια ακόμα μέρα και ίσως *το τονίζω* ΊΣΩΣ να ζήσουν να δουν τα εγγονάκια τους. Συμπέρασμα;

Ας συνεχίσουμε την αντίδραση γιατί τελικά είναι η ΜΟΝΗ δράση.

Κι ας ελπίσουμε ότι πέρα από επιστήμονες, εφευρέτες, και εταιρείες, θα πιέσουμε με τη δράση μας και τις "συνειδητοποιημένες" κυβερνήσεις να δράσουν προς το συμφέρον όλων μας, αναθεωρώντας τις πρακτικές τους και υιοθετώντας μεθόδους κινήτρων που (ας ελπίσουμε) θα είναι προς το συμφέρον όλων μας.

My comment on Mr. Dimas blog for the environment:

There is nothing more encouraging than our voices (civilian and political) taking a step beyond nagging and becoming the force behind the necessary solutions for today’s most pervasive world-wide problem; The ENVIRONMENT.

A “problem” that mankind is the cause of and has recently begun to realize and now tries, to resolve. In other words, we want to release our toxic waste against our consciousness; may nature be as kind as we certainly not have been to “her”.

Modern-age demands public awareness on “hot” issues such as saving the future generations of this blue planet, building a green-culture and using environmental-friendly applications. But it is true that whatever one might do, or can do, begins and ends with the conviction that life, on this planet at least, and our survival are one and the same.

Mother Earth does not care if volcanoes, dinosaurs, mammals or aliens populate its lands and seas.
Human race, on the other hand, DOES!

Hence, beginning a discussion that draws the political landscape and brings views from around the globe into this horrific realm, the one today’s “master-minds” are attempting to reverse, is not just advised; it is REQUIRED! That is, if we are serious and we do wish to witness any change.

Thus, I would like to congratulate Mr. Dimas and his team for joining and promoting this initiative. May his followers and fellow political appointees be as “sensitive” to our need to survive as modern-times demand.

Best wishes to us all!

Mikrouli…
(one of the million little-ones of our blue planet)