18.12.07

Έκθεση 5: Προς τα πού πάω;

Προς τα...πευκάκια;
(εδώ κωλύομαι να ολοκληρώσω τη φράση)

Καλύτερα να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεν εννοώ από την εκσπερμάτιση ή τη γέννηση, αλλά μάλλον από την αποφράδα μέρα μετά το πέρας του Πανεπιστήμιου ή της σχολής που με κόπο ή άνετα *δεν παίζει κανένα ρόλο* κατάφερες να ολοκληρώσεις.

Ξυπνάς με απανωτά ρίγη και αναρωτιέσαι πώς γίνεται και ενώ ο δείκτης της θερμοκρασίας είναι ιδιαίτερα ευνοϊκός αρχές καλοκαιριού, εσύ αισθάνεσαι σαν βαρυποινίτης που μόλις του ανακοίνωσαν ότι η 30ετή του κάθειρξη ήταν ένα «λάθος» και οι κραυγές απόγνωσης που έβγαζε πριν από 16 χρόνια σχετικά με την αθωότητά του τελικά εισακούστηκαν. «Σας ζητούμε ταπεινά συγνώμη και σας επιστρέφουμε πίσω στη ζούγκλα του καθημερινού αγώνα επιβίωσης.»

- Εμπρός;

- Ποιος ήρθε;

- Α, τίποτα. Για τα κοινόχρηστα ήταν...

Όχι, δεν τα’χεις χαμένα. Είναι επιτέλους αλήθεια. Μετά από 16 χρόνια συνεχής εκδούλευσης είσαι επιτέλους «ελεύθερος» να αντικρίσεις κατάματα την αλήθεια που τόσο έντεχνα σου έκρυβαν τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα: Τα δύσκολα έπονται.

Δεν το συνειδητοποιείς αμέσως όμως. Τα όσα βιβλία αποστήθισες –να τα διάβασες χρησιμοποιώντας κριτική σκέψη είναι μάλλον «χλωμό» με βάση το ισχύον σύστημα παιδείας— δεν σε είχαν καταστήσει ενήμερο των συνθηκών που καλείσαι να αντιμετωπίσεις. Οι συζητήσεις με φίλους, οικογενειακά πρόσωπα και λοιπούς «φτωχούς» συγγενείς, δεν σε είχαν ουσιαστικά μεταλλάξει σε εκείνον το απαισιόδοξο γεμάτο ενοχές νέο που τόσο έντεχνα ΜΜΕ και πολιτικές σκοπιμότητες θα ήθελαν να επιτύχουν. Η αλήθεια είναι ότι κάτι είχες υποψιαστεί, αλλά όσα κι αν γνώριζες (π.χ. ότι το κράτος παραπαίει, ότι κάθε χρόνο και χειρότερα τα οικονομικά της οικογένειας, ότι το τραπέζι δεν γεμίζει με ευχές αλλά με κουπόνια και αρκετές ώρες κακοπληρωμένης δουλειάς, ότι σύνταξη της προκοπής δεν θα εισπράξεις ποτέ, ή ότι το να παρανομείς—για ψιλοπράγματα, δεν εννοώ τίποτα σοβαρό—και να μην αξιολογείσαι με βάση τις δυνατότητες και τα προσόντα σου αλλά με βάση ποιον γνωρίζεις, πόσο καλά τον γνωρίζεις, και τι παίρνει ή σκοπεύει να πάρει από εσένα για να συνεχίζει να σε γνωρίζει, δεν ήταν αποσυντόνιστες εκφάνσεις της καθημερινότητας αλλά ουσία), δεν νοούσες να τα παραδεχτείς, να τα εμπεδώσεις και το τελειωτικό, να τα αποδεχτείς. Παρέμενες ρομαντικός και αισιόδοξος όπως έλεγαν κάτι ηλικιωμένοι σε ένα καφενείο μια Κυριακή, που αρνείται να αποδεχτεί μια κοινωνία που κληρονομεί για τα χάλια στα οποία την παραλαμβάνει.

"Όχι, κύριε! Εγώ θα κάνω τη διαφορά!" βροντοφώναζες υποσυνείδητα, ευχόμενος το μυαλό και φυσικά ο αστάθμητος παράγοντας τύχη να συνεχίσουν να είναι με το μέρος σου και να σε καταστήσουν δυνατό και άξιο αντίπαλο των εκάστοτε εξουσιαστών και συμφεροντολόγων. Κούνια που σε κούναγε...

Η ώρα που ανέμενες έφτασε πριν πιεις μια γουλιά καφέ και δυστυχώς όπως ήταν αναμενόμενο σε έπιασε στον ύπνο! Απόφοιτος αλλά άνεργος, νέος αλλά αδημιούργητος, αισιόδοξος αλλά ανυπόμονος, ερωτευμένος αλλά με πόθο ανεκπλήρωτο. Κάπως έτσι η οργή όρμησε με όση φόρα σου επιφύλασσε χρόνια τώρα και έπνιξε. Φωνή δεν έβγαινε. Ανάσα μηδέν. Πανικός! «Και τώρα ΤΙ;»

Οι ειδικοί «πανικολόγοι» και λοιποί παπαρολόγοι, συμβουλεύουν ψυχραιμία. Ψυχραιμία ενώ είσαι πανικοβλημένος. Πως θα το καταφέρεις αυτό το παράδοξο, ένας Θεός ξέρει. Βάζεις το κεφάλι (το πάνω) ανάμεσα στα πόδια σου μπας και ανεβάσεις λιγάκι ακόμα αίμα στον εγκέφαλο, που δυσλειτουργεί τις κανονικές ημέρες όχι τώρα με τον πανικό σε πλήρη έκφανση, παίρνεις βαθιές εισπνοές, διατάζεις τους μύες σου (μεταξύ των οποίων και την καρδιά σου) να σταματήσουν να υπερλειτουργούν και προσπαθείς να ηρεμήσεις. Μα το άδικο μυαλό σου δεν ηρεμεί. Συνεχίζει να σε αγχώνει και να σε γεμίζει ενοχές. «Τώρα θα ξεκουραστείς; Τώρα, μετά από τόσα χρόνια προετοιμασίας; Εσύ, που γαλουχήθηκες να πιάσεις την πέτρα και (με το συμπάθιο) να τη στύψεις σαν λεμονόκουπα;»

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ!

- Ποιός πέθανε;

- Η εμπιστοσύνη και η αδράνεια!

ΥΣ. Δωράκι με το CD της Καθημερινής: Θαύμασε κοσμάκι τα χάλια μας!


1 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Ως μονίμως σε κατάσταση πανικού (ανεξαρτήτως ηλικίας, οικονομικής κατάστασης κ.λπ.) δε μπορώ να σε συμβουλεύσω. :(

12/20/2007 02:26:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home