Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου…

Παρακολουθώντας μια από τις γνωστότερες ταινίες της δεκαετίας του ’90 στην Πηνελόπη (σαφής ο υπαινιγμός για την 21 ιντσών τηλεόραση, που είναι μόνιμα εγκατεστημένη στο σαλόνι περιμένοντας υπομονετικά να μου μιλήσει), ξάφνου τα μάτια μου άστραψαν και άρπαξα το πληκτρολόγιο με σκοπό να μιλήσω για εκείνον. Τον άλλο. Τον «άπιστο».

Πρέπει να έχετε δει την ταινία «Ο Ξεχωριστός Will Hunting» και να θυμάστε την υπόθεση του νεαρού με το πολύ υψηλό IQ και τις απίστευτες μαθηματικές ικανότητες. Το χαμηλό EQ όμως έκανε την ιστορία ενδιαφέρουσα. Σκληρός και απόλυτος εξωτερικά, φοβισμένος και επιφυλακτικός εσωτερικά. Ανήμπορος να αντέξει την πιθανότητα της απόρριψης, απορρίπτει πρώτος πριν δοθεί στους άλλους η ευκαιρία να τον αφήσουν. Εξαιρετικές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών του επιλεγμένου cast. Εξαιρετικές και οι περισσότερες κριτικές. Όλοι είναι παρόντες. Ο Μέγας μέντορας, ο αιώνια πιστός φίλος, η εξαιρετική ευκαιρία να αφυπνίσει τις αισθήσεις του (η κοπέλα παραμένει όνειρο αρκετών), ο «ανίκανος» καθοδηγητής, όλοι. Απών και παρών ο «κακός». Ο θετός πατέρας που ευθύνεται για τα ψυχολογικά τραύματα του νεαρού πρωταγωνιστή. Ο νεαρός όμως θεραπεύεται, κερδίζει τη μάχη, αναζητά την ευκαιρία ξανά και μάλλον (σύμφωνα με τις ενδείξεις), λυτρώνεται. Μέχρι κι ο Ψυχολόγος / Μέντορας / Δάσκαλος τα καταφέρνει. Αντιμετωπίζει και αυτός, με αφορμή την επαφή του με το νεαρό, τα δικά του φαντάσματα και τα ξορκίζει. Ωραία σύλληψη και ιδιαίτερα προσοδοφόρα η παρθενική προσπάθεια των Matt Damon & Ben Affleck. Κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις και την προσοχή του κοινού. Το χάπι το παίρνουμε μετά το end;

Τώρα θα μου πείτε πού κολλάει ο «άπιστος» σε αυτήν την ιστορία. Ποιος είναι και τι δουλειά έχει εδώ μέσα; Λοιπόν αφορμή για αυτό το post, στάθηκε ένα άλλο από το Λεμόνι Δίχως Όνειρα, που αναφέρεται στη ζήλια. Την «κακή» και επιβλαβή. Την «καλή» και εποικοδομητική. Λοιπόν ως Μικρούλι, δεν είχα γνωρίσει τη γεύση της μέχρι πρόσφατα. Ούτε τη γλυκιά, ούτε το πικρό τσίμπημα της άλλης στην ψυχή. Πρόσφατα είχα την Τιμή να νιώσω και τα δύο.

Πιο έξυπνος, πιο διασκεδαστικός, πιο ικανός, πιο όμορφος, πιο συμπαθητικός, πιο ουσιαστικός, πιο σχετικός, πιο απελευθερωμένος, πιο «ψαγμένος», πιο ανατρεπτικός, πιο… πιο… πιο… πιο… πιο…. Ουφ!

Ζήλεψα και εγώ το μικρουλάκι τις ικανότητες του και πιο πολύ απ’ όλα τη δυνατότητα του να παραμένει ακέραιος. Όλα τα σχολικά τετράδια σε κάποιο σημείο τους γράφουν το όνομα του ειδώλου τους. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω… Αυτός!

Εγώ που δεν θέλω να μεγαλώσω, τι θα απογίνω; Θα περιφέρομαι και θα αναρωτιέμαι που κατοικούν οι παλιοί μου συμμαθητές; Θα αναπολώ τις καλές μας στιγμές και θα χτίζω σε καινούργιες; Δεν είναι ότι τώρα θέλω να μεγαλώσω, αλλά ο «άπιστος» έγινε η αφορμή να θέλω να δω τη ζωή με τα δικά του μάτια παρέα με τα πολλαπλά του πολεμοφόδια. Και είναι πιο εξελιγμένα από τα δικά μου! Γαμώτο!

Μην με παρεξηγήσετε. Δεν είμαι απαισιόδοξο μικρούλι με τάσεις αυτοκαταστροφής. Ε, μπορεί και να είμαι μερικές μέρες, αλλά δεν είναι εκεί η ουσία αυτού εδώ του ταπεινού εξομολογητηρίου. Είμαι ευτυχισμένο που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να πολεμήσω με τέτοιους άξιους συνοδοιπόρους. Είμαι περήφανο που βρέθηκα ή / και με επέλεξαν στην πορεία της ζωής τους. Ας έσπασε ο Θεός το καλούπι… Αλλού έγκειται η «απιστία».

Είναι ο τίτλος που του αξίζει, γιατί ως γνήσιος «άπιστος» δεν έφαγε αμάσητα τα όσα του σερβίρισα. Δεν του είπα ψέματα, αλλά δεν με άφησε να ποτέ να ξεφύγω χωρίς να μάθει την δική μου αλήθεια. Για την ακρίβεια ακόμα δεν με έχει αφήσει από το πλευρό του. Είναι ο φίλος που με έβαλε στη διαδικασία να μην πιστεύω πάντα εμένα, εκείνος που παρόλο που είμαι μικρούλι και άμαθο, εννοεί να παραμένει δίπλα μου.

Είναι λοιπόν ο «Άπιστος» (τίτλος που χρησιμεύει στην συγκεκριμένη περίπτωση, ως φόρος τιμής για την πολύτιμη βοήθειά του να ξαναδώ το μικρούλι με άλλο πρίσμα) που ΖΗΛΕΥΩ. Θέλω ακόμα δουλειά προκειμένου να το ελέγξω και να το ορίσω. Στην προσπάθεια βρίσκομαι, αλλά ακόμα και εάν δεν τα καταφέρω…

Ε, πια… Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου… κάποιο άλλο μικρούλι θα τον «πολεμήσει»…

(Με ανατρέπει; Ω, ναι! Όπως όλα όσα αξίζουν σε αυτήν την ρημάδα τη ζωή!)