Όσα πάνε και όσα έρθουν…

Στα 18 ανέβηκα από περιέργεια. Στα 20 ήμουν μέλος της Ελληνικής ομοσπονδίας. Στα 21 μου ήμουν έτοιμος να αγωνιστώ για το χρυσό. Τα πάντα άλλαξαν σε ένα βράδυ…

Ήμουν διακοπές στο νησί και ακολουθώντας μια κοπέλα στην παραλία βρέθηκα μπροστά στα ενοικιαζόμενα. Δεν ξέρω τι με ώθησε να ρωτήσω, αλλά προτού το καταλάβω βρέθηκα με μια σανίδα στο χέρι. Ε, μάλλον ξέρω. Το κορίτσι που ανέφερα νοίκιαζε τις ιστιοσανίδες.

Όταν δεν γνωρίζεις πέφτεις. Έπεσα πολλές φορές εκείνο το καλοκαίρι. Αλλά ξανασηκώθηκα και τελικά τα κατάφερα. Η Χρυσή Ακτή έγινε το στέκι μου. Γνώρισα τους έμπειρους. Διδάχτηκα από τους καλύτερους. Ένας από αυτούς, Αμερικανός ήταν, κάποια μέρα μου είπε: «Όλοι νομίζουν ότι πρέπει να δαμάσουν τη σανίδα. Το θέμα είναι αλλού. Πρέπει να δαμάσεις το μυαλό σου. Τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους». Δεν κατάλαβα τότε τι εννοούσε. Η πρώτη μου φορά ήταν εκείνο το καλοκαίρι. Με το εν λόγω κορίτσι. Με φόντο τα άστρα. Με εκείνη να αναστενάζει ξαπλωμένη πάνω μου, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ, ήταν η φράση του Αμερικάνου συμπολεμιστή μου. «Πρέπει να δαμάσεις το μυαλό σου». Εκείνο το καλοκαίρι έμαθα ότι είχα περάσει και στο Πανεπιστήμιο. Πολιτικές Επιστήμες. Όνειρο…

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα το νέο περιβάλλον στη σχολή, το νέο κορίτσι (το πρώτο μου κορίτσι), οι φίλοι, παλιοί και καινούργιοι, και το χόμπι μου με την κιθάρα με κράτησαν απασχολημένο και μακριά από «εκείνη». Το μόνο που με ενοχλούσε ήταν η έλλειψη ευκαιριών να την νιώσω κάτω από τα πόδια μου να με παρασέρνει στον αφρό χωρίς προορισμό. «Δάμασε το μυαλό σου», σιγοτραγουδούσα εκείνες τις στιγμές και απομάκρυνα την εικόνα με «εκείνη» αγκαλιά από το τοίχο μου.

Το επόμενο καλοκαίρι η εξεταστική με κράτησε μακριά της μέχρι τις αρχές Ιουλίου. Η μέρα που αγόρασα την πρώτη μου σανίδα ήταν η παραμονή του ταξιδιού μου στο νησί. Το κορίτσι δεν υπήρχε πλέον στη ζωή μου, χωρίσαμε πριν φύγει για σπουδές στο εξωτερικό, αλλά είχα καινούργιο κορίτσι. Νέα πολλά υποσχόμενη «ερωμένη». Η καλύτερή μου φίλη. Η σύντροφος και συμπολεμίστριά μου. Εκείνο το καλοκαίρι ήμουν το νέο αστέρι της ακτής. Με αρκετές προσπάθειες και καλά γυρίσματα κατάφερα να αποσπάσω την προσοχή μερικών από τους καλύτερους αθλητές του είδους. Ένας ήρθε ενώ έσερνα την «αγάπη» μου προς τη στεριά και με κάλεσε στο beach-party που οργάνωνε εκείνο το βράδυ. Πήγα, πέρασα τέλεια, γλέντησα μέχρι αργά. Το μυαλό γέμισε εικόνες και ενθουσιασμό για το νέο πλήθος που με κοίταζε στα μάτια ενώ μιλούσα. Γιατί πλέον είχα πράγματα να πω. Τεχνικές να αναλύσω. Πολεμούσα σε οικείο πεδίο. Τέλεια.

Εκεί γνώρισα τον προπονητή της Ελληνικής Ομοσπονδίας. Με έκανε να βελτιώσω τους χρόνους μου. Με έβαλε σε ένα ρυθμό. Μου γνώρισε τους κατάλληλους ανθρώπους. Με «ανέλαβε». Τα 2 επόμενα χρόνια ήμουν υπό αυστηρή παρακολούθηση. Μου άρεσε όμως. Ακόμα και τις μέρες που όλο μου το σώμα πονούσε φρικτά. Η «αγάπη» μου, μου έδινε νέους προορισμούς. Οι ικανότητες μου αυξάνονταν μαζί με την εμπειρία μου και έπαιρνα μία από τις 5 πρώτες θέσεις στους αγώνες που συμμετείχα. Τέλεια.

Το μυαλό όμως έχει την τάση να διογκώνεται εκεί που νομίζεις ότι το έχεις υπό έλεγχο. Ξέφυγα. Κανείς δεν με γέμιζε. Τίποτα δεν ήταν τόσο διασκεδαστικό. Ο στόχος μου ήταν ένας. Το χρυσό με περίμενε και εγώ ήμουν τόσο κοντά. Το κέρδισα σε αρκετά πρωταθλήματα, αλλά το μεγαλείο του Ολυμπιακού Μεταλλίου δεν μπορούσε να συγκριθεί με κανένα Ευρωπαϊκό χρίσμα.

Ένα βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι με τη μηχανή, το σώμα μου βρέθηκε να αιωρείται για μερικά δευτερόλεπτα στον αέρα, πριν πέσει με δύναμη στο έδαφος. Ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ πώς βρέθηκε το αυτοκίνητο του δικηγόρου στο αντίθετο ρεύμα, αλλά ο κόσμος όλος σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα ενώ «πετούσα» πάνω από το καπό του Audi A4. Δεν θυμάμαι πόνο. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από εκείνο το βράδυ, εκτός από τα μάτια της κοπέλας που στεκόταν από πάνω μου στη μέση του οδοστρώματος φωνάζοντας στο κινητό της ενώ καλούσε το 166. Ήμουν ζωντανός; Όχι, δεν μπορεί μετά από 30 μέτρα. Πρέπει να ήμουν νεκρός. Και ήμουν. Μέσα μου.

24 ώρες αργότερα, όταν ξύπνησα στο λευκό θάλαμο, οι δικοί μου ήταν δακρυσμένοι και μια άγνωστη κοπέλα ήταν εκεί. «Αποκύημα της φαντασίας μου» θυμάμαι ότι ήταν η πρώτη μου σκέψη. Δεν μπορεί να είναι το κορίτσι του «δρόμου». Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Ξαναέπεσα σε λήθαργο. Μερικές μέρες αργότερα, τα πάντα είχαν αλλάξει.. Πολιτικός επιστήμονας ήταν η μόνη και προφανής επιλογή. Γητευτής του αέναου ταξιδιού στο κύμα της ακτής δεν θα ήμουν ποτέ ξανά. Το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό συνέχεια, ήταν η φράση του Αμερικανού. «Πρέπει να δαμάσεις το μυαλό σου!» Ακόμα το παλεύω. Αλλά πίκρα δεν μου έμεινε. Παρέα με το κορίτσι του «δρόμου» τα τελευταία καλοκαίρια κάνω παρέα με νέα παιδιά στην ακτή που συνάντησα το Όνειρο. Όταν με ρωτάνε τι συμβουλή έχω να τους δώσω, το μόνο που απαντώ είναι κλεμμένο…

«Πρέπει να δαμάσεις το μυαλό σου!»

'Ονειρο...