Πού πήγε η έμπνευσή μου;

Πολύ πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι παρόλο που αρκετά θέματα μου δίνουν τροφή για σχόλια και αναζητήσεις, δεν τα αποθήκευα στο ηλεκτρονικό μου κιτάπι και αυτά ξέφευγαν ασυμμόρφωτα προς άγνωστη κατεύθυνση.

Η έλλειψη υπολογιστή -ζω στον 21ο αιώνα όπως και εσείς- την ώρα της τεκνοποίησης νέων σκέψεων, με αποστόμωνε καθιστώντας με ουσιαστικά παρατηρητή και όχι σχολιαστή ή ακόμα και συμμέτοχο. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Αναζήτησα την πηγή της έμπνευσής μου όταν η πρόσβαση στο διαδίκτυο ήταν και πάλι γεγονός, αλλά αυτή είχε κάνει φτερά! Είχα μείνει με το π…. στο χέρι κοινώς! Τα συμπεράσματα της διανοητικής μου καθυστέρησης, με άφηναν κατά γενική ομολογία αδρανή μπροστά στις εξελίξεις. Και πάλι έτσι νόμιζα.

Χρειάστηκε μια συζήτηση 3 λεπτών με ένα συνάδελφο μπλόγκερ προκειμένου να καταλάβω ότι μάλλον μπροστά στον θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου είχα και εγώ (όπως πολλοί άλλοι φαντάζομαι) υποπέσει στο μέγα αμάρτημα να υποβαθμίσω την σημασία της συζήτησης. Το σφάλμα μου είχε πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας, καθώς είχα ξεχάσει πως υπάρχει και το χαρτί, εάν επιθυμώ διακαώς να εκφράσω αυθόρμητα τις σκέψεις/ιδέες/απόψεις μου για οποιοδήποτε θέμα.

Ως μικρούλι και απαίδευτο, είχα συνδέσει την έμπνευση για την γέννηση ενός κειμένου με την πρόσβασή μου στις τεχνολογικές εφαρμογές της εποχής μας. Όταν κάποτε το μολύβι και το χαρτί αποτελούσαν μέρος της φύσης μου, το πληκτρολόγιο είχε γίνει το νέο μου πολεμικό εργαλείο!

Μα είναι δυνατόν, αναρωτήθηκα, να υπέπεσα και εγώ σε τέτοιο μοιραίο σφάλμα; Κι όμως!

Και τι έγινε θα μου πείτε; Τίποτα θα σας απαντήσω. Απλώς κάποιες στιγμές, εκεί που κάτι σε τρώει να τα πεις δυνατά αλλά δεν θέλεις κάποιον να σε ακούσει άμεσα και να σχολιάσει, το χρειάζεσαι το ιστολόγιό σου (όπως λέμε τον θέλεις τον γερμανό σου).

Η έμπνευση που πάει τις στιγμές που βρίσκεις τον χρόνο να πολεμήσεις;

Just a thought…

(Έμπνευση: afflatus, inspiration, oestrum, verve)