Στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε; (πάλι;)

Στάση!
Στάση να κατέβω!
Δεν πάει άλλο!


Είναι μικρό τούτο το blog, όπως μικρούλι και ανίδεο είμαι και εγώ, όμως δεν αντέχω. Δεν μπορώ να κρατήσω την απογοήτευση που με κυριεύει όταν διαπιστώνω (έστω διαβάζοντας τα κείμενα άλλων) αυτό που φοβάμαι να ομολογήσω όταν κοιτάζω την Ελλάδα από μακριά...

Μετα-Ολυμπιακή Ντροπή και Ασυδοσία.
Μετα-Ολυμπιακό Ρεζιλίκι και Αναισθησία.
Μετα-Ολυμπιακά Λάθη και Αποβράσματα.

Αίσχος!
(και που είσαι ακόμα...)

Παράρτημα:
Να τονίσω ότι όταν με ρωτούσαν "Είσαι περήφανο που η χώρα σου θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες;", όταν έγραφα Δελτία Τύπου για το "Αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα", όταν ξημεροβραδιαζόμουν καταγράφοντας λίστες και καταμετρώντας τα ρούχα των εθελοντών λαμπαδηδρόμων (τους οποίους εγώ, το ίδιο αυτό μικρούλι ξετρύπωνα από τις 4 γωνιές της Ελλάδος), σκεπτόμουν (μεμψήμοιρα ίσως τότε) ότι δεν είμαστε ικανοί να εκμεταλευτούμε την ευκαιρία. Ότι θα λήξει το πανηγύρι και θα μείνουμε να κοιτάμε το άδειο στάδιο να καταρρέει... Μάντικες ικανότητες δεν έχω. Βάση παλαιότερων εμπειριών και απλής λογικής κρίνω και κρίνομαι. Αυτά.