Αχ βρε συ, που ήσουνα κρυμμένο;

Ωραίο πράγμα ο έρωτας. Πολλοί το έχουν ομολογήσει κατά καιρούς. Όλοι όσοι τον έχουν ζήσει τον επιζητούν σε κάθε τους βήμα και τον έχουν ανάγει σε μείζων «εθνικής» σημασίας ζήτημα. Όσοι δεν τον έχουν γνωρίσει, ζουν από τα ψίχουλα αγάπης που πετούν οι υπόλοιποι στο διάβα τους, αναμένοντας το δικό τους ξύπνημα μια μέρα να φέρει την προσδόκιμη εξέλιξη που θα τους αφυπνίσει και θα δώσει νέο νόημα στην «στείρα» ζωή τους (σύμφωνα πάντα με τις περιγραφές των άλλων, αυτά…).

Παρόλο που ορίζω τον εαυτό μου ως Μικρούλι και ανίδεο, είχα την τιμή να τον γνωρίσω τον έρωτα και να τον ζήσω. Πιο ανατρεπτικός από τσουνάμι, πιο καταστροφικός από τυφώνα, πιο δυνατός από την αλμύρα, πιο ζωογόνος από την αυγή, ο Δικός μου Έρωτας (αυτό που ορίζω εγώ ως έρωτα), σε γεμίζει, σε αδειάζει, σε ξαναγεμίζει, σε ξαναδειάζει, και ούτω κάθε εξής, μέχρι που μένοντας κάποια στιγμή μπροστά στον καθρέπτη να κοιτάζεις το είδωλο κάποιου «ξένου» που αμυδρά σου θυμίζει εσένα. Αλλά νιώθεις πιο γεμάτος και ικανός από πριν, όποια και εάν ήταν η εξέλιξη της ιστορίας που έζησες (ή ζεις).

Ωραίο πράγμα η ανωνυμία, η ανάγκη φυγής από την καθημερινότητα μας ανάγκασε πολλούς σε αυτήν την κοινότητα των μπλόγκερς (ανήκω και σε κοινότητα, μην χ…), να πάρουμε ένα ρόλο και να ταυτιστούμε μαζί του καταγράφοντας τις αλλαγές που επιφέρουν γεγονότα στη ζωή μας και αποτυπώνοντάς τις σε ένα αόρατο δίκτυο με άγνωστους παραλήπτες.

Ο Δικός μου Έρωτας, ορίζεται με την προσωπική επαφή. Να αγαπήσεις έναν άγνωστο, είναι εφικτό κατά την ταπεινή μου άποψη. Να ερωτευτείς όμως κάποιον… εδώ αλλάζει το μοτίβο. Δεν νομίζω ότι μπορώ. Η ουσιαστική επαφή, αυτή που το μυαλό αγγίζει την ψυχή, περνάει μέσα από την ματιά. Καλή η κρυψώνα των ηλεκτρονικών ημερολογίων, αλλά η ουσία παραμένει για μένα στην επαφή. Την προσωπική επαφή. Εκεί που κάθε κρυψώνα σου εξαφανίζεται πριν το καταλάβεις (πολλές φορές χωρίς να το θελήσεις) και στέκεσαι «γυμνός» στην ματιά του επίδοξου παρατηρητή σου. Τέρμα τα προσωπεία. Τέρμα οι ρόλοι. Δεν αρνείσαι τις άλλες σου ταυτότητες , αλλά καταφεύγεις στην θαλπωρή τους μόνο σε στιγμές σύγχυσης ή αναπροσδιορισμού.

Κάπως έτσι το όρισα τις προάλλες, όταν κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέπτη του μπάνιου, έζησα τις πρόσφατες εξελίξεις στη ζωή μου μέσα από το πρίσμα της ανανέωσης και της θετικής αλλαγής. Δεν ξέρω εάν με αγαπώ ακόμα, αλλά σίγουρα έχω αρχίσει να μου αρέσω… Είναι και αυτό μια αρχή. Όταν το ακούσω και από άλλα χείλη, μάλλον θα έχω βρεθεί στον παράδεισο...

Α! Και κάτι ακόμα που διάβασα και ήθελα να το μοιραστώ:

Life is what we make it,
always has been,
always will be!
(Grandma Moses)