Ένας φίλος έφυγε…

Όχι από αυτόν τον κόσμο, αλλά για μια άλλη χώρα, αναζητώντας τον νέο του προορισμό. Ένας φίλος έφυγε. Μια φράση που σε όποια γλώσσα και εάν τη μεταφράσεις σου θυμίζει κάτι από πικρό σταφύλι ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα.
«Δεν έφυγε για πάντα» σκέπτομαι.
«Κάποια στιγμή θα ξαναϊδωθούμε» τον ακούω να μου ψιθυρίζει πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου.
Ο προορισμός του είναι ευχάριστος στο αυτί και στη μνήμη, αλλά εγώ ως σαχλό μικρούλι δεν θα αφήσω την μελλοντική του ευτυχία να σταθεί εμπόδιο στο αίσθημα εγκατάλειψης που νιώθω.
Θα σκεφτώ το χάδι από το βλέμμα του όταν με συντρόφευε στην βροχή και στην λιακάδα των κοινών μας στιγμών.
Θα θυμηθώ την απόγνωσή του όταν δεν έβρισκε λάδι στο ντουλάπι για να φτιάξουμε σπιτικό ελληνικό φαγάκι που πεθυμήσαμε, εδώ στα ξένα που συναντηθήκαμε οδοιπόροι. Θα νιώσω την αγκαλιά του όταν τον κράτησα εκείνη την νύχτα που συγκινημένος μου μίλησε για εκείνη.
Θα αναζητήσω το σακάκι που απλόχερα μου πρόσφερε τότε που ενώ κρύωνα τον κοίταξα φωνάζοντάς του «Θα φύγουμε, επιτέλους;».
Θα κουρσέψω τις στιγμές που χαλαρώνοντας με έβαλε να ακούσω μουσική συνοδεύοντας τα λόγια μου με ένα ποτήρι κρασί.
Θα γελάσω με την εικόνα που κράτησα την ώρα που σηκωνόταν το πρωί για να τρέξει στο γραφείο.
Θα ζηλέψω που κέρδισε το ποτό από την γκαρσόνα χωρίς να της χαρίσει μια ακόμα φτηνή πρόταση για αξέχαστες βραδιές στην κλίνη του.
Θα τον θαυμάσω που κατάφερε να κερδίσει άλλη μια ψυχή στο διάβα του.
Τέλος, θα του φωνάξω:
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ!
Είθε Ούριος Άνεμος Να Οδηγεί Τα Πανιά Σου!


Το κενό δεν καλύπτεται πάντως… Ό,τι και εάν λένε… Ξεγελιέται μόνο… Και συνηθίζεται…