Και μετά τι;

Δεν ξέρω ποιο από όλα τα γεγονότα που βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε καθημερινά με έχει φέρει σε αυτήν την τόσο τραγική κατάσταση, ώστε πλέον να αισθάνομαι μόνο την πλήρη ανυπαρξία ως πιθανή διέξοδο. Το τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό και τη ζωή του κάθε Έλληνα για να θέλει να πάρει "τα όρη και τα άγρια βουνά" δεν θέλω να το εξετάσω ή να το κρίνω αυτή τη στιγμή. Σιωπηλό θέλω να παραμείνω και τις περισσότερες ώρες της ημέρας θέλω να καλωσορίσω τον ύπνο, ως λύτρωση στο αδιέξοδο της σκέψης που ποτέ δεν ησυχάζει. Θα ήθελα να πάψω να σκέφτομαι για λίγο. Ούτε τα σοβαρά ούτε τα γελοία, ούτε τα ουσιαστικά, ούτε τα ανούσια. Τίποτα. Ενώ η κάθε σκέψη μου μοιάζει με διακοπή της σιωπηλής ροής του προγράμματος που επιζητώ, η "ευχή" της ανυπαρξίας μου φαντάζει ύβρις και κοινή ομολογία της δειλίας μου. Δειλιάζω να κοιτάξω στα μάτια τα άλλα μικρούλια και να πω κι εγώ "πάμε παρακάτω". Πώς προχωράς; Πού πας; Από που αντλείς δυνάμεις; Πού θέλεις να φτάσεις; Τα μέσα, ο προορισμός, η εσωτερική αναζήτηση αλλά κυρίως ο στόχος είναι άγνωστα θέματα πλέον και προβλέπω ότι θα αποτύχω σε αυτές τις "εξετάσεις" και ως γνήσιο φυτό, που τρέμει την αποτυχία, θέλω να τις αποφύγω και έτσι οδηγούμαι με μαθηματική ακρίβεια στην ανυπαρξία της νεκρής σκέψης. Τίποτα το απλό, καθημερινό δεν με φέρνει προ των ευθυνών μου να συνεχίσω, ή να θέλω να συνεχίσω να βιώνω αυτήν την παραζάλη, και να αισθάνομαι και τυχερό που την αισθάνομαι-έστω κι αν δεν μπορώ να την ελέγξω. Εκτός από τα ατελείωτα τσιγάρα με γεύση μέντας που καπνίζω συνεχώς πρέπει να πήρα και δόσεις από τα ναρκωτικά της πραγματικότητας, γιατί τόση μαυρίλα δεν δικαιολογείται ούτε από ΕΜΟ, ούτε κι από "πολιτικά συνειδητοποιημένο" πολίτη "δημοκρατικού" έθνους. Ο μόνος φόβος που έχω είναι η συνειδητοποίηση ότι το μόνο δεδομένο σε αυτήν την αδιέξοδη και μάταιη πορεία μας είναι το Τίποτα που ως άλλο "φως" μοιάζει να μας περιμένει στο βάθος του τούνελ της ζωής. Και έτσι, ολοένα και περισσότερο, σε συνδυασμό με το αυξημένο υπαρξιακό μου άγχος τελευταία, νιώθω να μου φταίνε τα πάντα, όσα κάποτε ίσως γνώρισα και όλα όσα ποτέ δεν πρόκειται να αξιωθώ να ζήσω. Και επειδή ρέστα σε δανεικό τραπέζι δεν δίνει κανείς, όπως κι άλλα πράγματα, πραγματικά δεν αισθάνομαι καθόλου, μα καθόλου, καλά. Για την ακρίβεια δεν αισθάνομαι τον εαυτό μου ικανό να αντεπεξέλθει στο οτιδήποτε. Νιώθω τα μέλη μου μουδιασμένα και πέρα από την απέραντη λύπη ένα μυδίασμα τρεμοπαίζει στα χείλη μου ειρωνικά, χλευάζοντας την "ουσία" για την οποία όλοι κόπτονται. Ένα μούδιασμα σε όλο μου το κορμί και μια αίσθηση βίαιης εισαγωγής μεταλλικού αντικειμένου σε μυϊκό ιστό. Ίσως κάποιος ιατροδικαστής να αποφανθεί εάν ήταν σφαίρα, μαχαίρι ή απλώς απέραντη βλακεία... Εγώ δηλώνω: ~Οut of service~