'Εκθεση 2

"Μπόρα είναι, θα περάσει."

Αμ δεν το βλέπω....

Δεν ξέρω εάν και σε εσάς συμβαίνει κάτι παρόμοιο, αλλά κάθε Παρασκευή τρέχω σαν το τρελό πατσαβουράκι να προλάβω όσα η εβδομάδα δε μου δίδαξε ότι "Δεν έχω χρόνο να τελειώσω!"

Από συμφωνίες, ραντεβού και τιμολόγια, μέχρι καταθέσεις προτάσεων τα ψώνια της βδομάδας και το 1,000ο επεισόδιο τoυ Seinfeld*

Νομίζω ότι ζω μια "Μεγάλη Παρασκευή" κάθε εβδομάδα, που δυστυχώς επαναλαμβάνεται χωρίς μεγάλες διαφοροποιήσεις και χωρίς (αυτό είναι το μόνο σίγουρο) καμία προειδοποίηση.

Μέχρι να πω "Καλημέρα" στο φύλακα της εισόδου του κτιρίου που στεγάζεται ο υπαρκτός (και ανύπαρκτος) κόσμος μου, να πιω μια γουλιά καφέ (ετοιματζίδικο, μη φανταστείτε πολυτέλειες) και να κατορθώσω να ξυπνήσω από το λήθαργο της τελετουργίας Ξύπνησα - Ντύθηκα - Έτρεξα - Έφτασα, το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο είναι φίσκα στα Επείγοντα και ΚΑΤΕπείγοντα μηνύματα, από συναδέλφους, συνεργάτες, πελάτες και φυσικά το ευτράπελο, εμού του ιδίου! (Ναι, όσο κι αν σας ακούγεται εξωφρενικό, στέλνω email στον εαυτό μου, να μου θυμίσω να κάνω κάτι την επόμενη μέρα, μέσα στον πανικό της προηγούμενης! Θα σας προλάβω και θα πω, Όχι, το ημερολόγιο με τις υπενθυμίσεις του δεν είναι αρκετό...)

Η τελευταία Παρασκευή που κατάφερα να κλείσω τον υπολογιστή της δουλειάς πριν τις 6:30 μμ και να πάω σπιτάκι μου να αράξω την αρίδα μου στον καναπέ (επισημαίνω ΧΩΡΙΣ να πάρω τον laptop της δουλειάς στο σπίτι για να εργαστώ και το Σαββατοκύριακο!) χρονολογείται περίπου στα δεν-έχω-ιδέα μ.Χ. Χρονολογία με νόημα! Την ίδια χρονιά μετονομάστηκε ο «γνωστός» σε «άγνωστος» στρατιώτης, ο Μαμαλάκης κέρδισε την πρώτη του τηλεοπτική καταξίωση, η Ελληνική κυβέρνηση τήρησε ΌΛΑ όσα υποσχέθηκε στην προεκλογική της εκστρατεία και ο μήνας του μέλιτος έγινε Σαββατοκύριακο στο εξοχικό (και πολύ σου είναι... το εξοχικό!)

Το σίγουρο είναι ότι η παρούσα «έκθεση» ΔΕΝ είναι προϊόν γκρίνιας. Τουναντίον! Συνειδητοποίηση είναι, ενός φαινομένου που απλώς θέλω να μοιραστώ με τα λοιπά «μικρούλια» αυτού του πλανήτη, ψάχνοντας να βρω μια άκρη στο κουβάρι της Αριάδνης, που ανάθεμα την ώρα της, πήγε και ερωτεύτηκε το Θησέα για να την εγκαταλείψει στη Νάξο με τον "χικ-χικ" Διόνυσο. Σκότωσε ο χέστης, ο Θησέας, το Μινώταυρο (το τονίζω το χέστης, μιας και χρειάστηκε ένα όνειρο και μερικές μαλαγανιές από το Διόνυσο για να εγκαταλείψει την Αριάδνη) και την έκανε αλλά γαλλικά από την πατρίδα του Καζαντζάκη (αυτός ήρθε πολύ αργότερα βέβαια, μην σας μπερδέψω μιας που έχουμε και τα 50-χρόνια από το θάνατό του, αυτή την εβδομάδα) και όπου φύγει-φύγει ο τετραπέρατος.

Τα’δε τα σκούρα, εδώ που τα λέμε. Σου λέει, "αυτή η οχιά είχε τη λύση του προβλήματός μας από την αρχή και άφηνε τα τρυφερούδια (7 Αθηναίους & 7 Αθηναίες) στο έλεος του αδηφάγου Μινώταυρου τόσο καιρό". Μα καλά τόσο ζντουπ ήταν και οι Αθηναίοι, που ακούν λαβύρινθο και δεν σκέφτονται «ένα σκοινί, μια κιμωλία, μια σακούλα χαλικάκια ρε παιδιά!»

Αναπάντητο θα μου μείνει το ερώτημα, τι έτρωγε ο Μινώταυρος πριν την κατανάλωση Αθηναίων... Χμ...

Για όσους το ’παιξαν άρρωστοι στο σχολείο, τα παλικάρια και τα κοριτσόπουλα από την Αθήνα, ήταν το τίμημα που ο Μίνωας ανάγκασε τους Αθηναίους να πληρώνουν για 9 χρόνια, μιας και σκότωσαν το γιο του τον Ανδόγεω και αυτός τους κήρυξε πόλεμο και τους νίκησε.

Τι σόι ληγμένα «έπιναν» η αρχαίοι μας πάντως δεν ξέρω...

Δεν στέρευε η φαντασία τους με τίποτα!

Το σίγουρο είναι ότι από καιρό πρέπει να έχουν τελειώσει, ιδιαίτερα εάν κρίνω από κάτι ιστορίες δι’ αγρίους που μας ταΐζουν στο ελληνικό τηλεοπτικό στερέωμα.

Ξέφυγα ολίγον τι, αλλά βάζω στοίχημα, ότι Παρασκευή το ανακοίνωσαν στο Θησέα ότι θα συναντήσει το Μινώταυρο. Παρασκευή θα συνάντησε και το ταυράκι μας τον άλλο κόσμο. Όσο για την Αριάδνη, ε, μυαλό θέλει; Παρασκευή θα ξύπνησε στη Νάξο και έμαθε από χειρόγραφο σημείωμα του Θησέα ότι πάει για τσιγάρα και επιστρέφει.

Ευτυχώς το νέο της αμόρε Διόνυσος (ο οποίος εθεάθη με τον Πάνα ένα δειλινό – εννοείται Παρασκευής!) την ενημέρωσε ότι ο Θησέας της έπεφτε λίγος και ήταν καιρός να πιει ένα ποτηράκι να ξεχάσει το κακό που τη βρήκε... και να’ρθει να του κάτσ... ε... να του κάνει παρέα στο καπηλειό.

Κάπως έτσι καταλήγει κανείς στο πολιτικό στερέωμα...

Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

*τοπικό τηλεοπτικό έδεσμα

Panas in position to ask the goat if he is her God

Επιστροφή στα θρανία!

Έκθεση 1^η

Θέμα: Πώς σας φάνηκε η επιστροφή σας στο σχολείο?

Τέλειωσε και αυτό το καλοκαίρι και χάρηκα πολύ που είδα τους φίλους μου και πάλι στο προαύλιο με μαλλιά ανακατεμένα, μερικά δόντια να λείπουν ή καινούργια να έχουν κάνει την εμφάνισή τους, και τη δασκάλα ίδια και απαράλλαχτη όπως την αφήσαμε τον Ιούνιο. Αλλά εμένα, άλλο με «καίει» να μοιραστώ σήμερα, με αφορμή την παρούσα έκθεση ιδεών.

Αυτό που έμαθα, είναι ότι οι καλοκαιρινοί ξέγνοιαστοι μήνες είναι για τους λίγους. Για να γίνω πιο συγκεκριμένο, το φετινό καλοκαίρι ήταν όμορφο για όσους κατάφεραν και γλίτωσαν το τσουρούφλισμα εν μέσω διακοπών (δεν εννοώ από τον ήλιο καθώς για αυτό υπάρχει γιατροσόφι και λέγεται γιαούρτι-δροσερό εάν γίνεται). Για τους πολλούς, η Μεγαλόχαρη επιφύλασσε μια άλλη έκπληξη, τραταρισμένη με ένα είδος γλυκοπικρόξινου ηδύποτου, ονόματι "Η Ελλάδα Καίγεται Πριν Από Εθνικές Εκλογές".

Για τις πρόσφατες τραγικές εικόνες που όλοι παρακολουθήσαμε, δεν έχω να πω πολλά. Τα πολλά τα είπαν όλα εκείνοι οι ειδικοί αναλυτές, και υπεύθυνο-ανεύθυνοι τούτου του άμοιρου τόπου. Όλα για το ζήτω, ενώ μέχρι και τα ξένα ΜΜΕ έδωσαν στην Ελλαδίτσα μας το ρόλο που της ανήκει, κλείνοντας «πρώτο τραπέζι πίστα» και παρακολουθώντας με «κομμένη την ανάσα» τις εξελίξεις μέσα από πρωτοσέλιδα, ολοσέλιδα αφιερώματα, «αποκλειστικά» ρεπορτάζ και διαδικτυακές μοιρολατρίες που δεν οδηγούσαν πουθενά.

Χωρίς μάχιμες πολεμίστρες, παρακολούθησα και εγώ σαν μικρούλι, από την ασφαλή θέση του θεατή--πρωτίστως λόγω απόστασης και δευτερευόντως λόγω δειλίας--τον «άμαχο» πληθυσμό της πατρίδας μου να συνειδητοποιεί τις αμέτρητες αδυναμίες της χώρας μας, ενώ κινδυνεύει να γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη, να παρακαλεί, να μάχεται, να παρακολουθεί, να αναλύει, αλλά κυρίως να ικετεύει τον Ύψιστο να λυπηθεί την γη που του έδωσαν οι πρόγονοί του να πατεί με δύναμη, θάρρος και αυταπάρνηση και να προσπαθεί να δώσει στους επιτήδειους το μάθημα που τους αξίζει.

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας δηλαδή...

Μάρτυς μου ο Τουτάτης (όπως φανερώνει το όνομά του, το οποίο προέρχεται από τη ρίζα τούτα, που σημαίνει "λαός", ήταν ο "πατέρας του λαού", ο θεός της φυλής), πρώτα θα πάει η Google στο φεγγάρι και μετά η Ελλάδα στον 21^ο αιώνα. Δεν μπορώ να περιγράψω ούτε την οργή, ούτε τη λύπη μου, και ευχαριστώ εκ βάθους καρδιάς όσους κατά κοινή ομολογία είχαν τα απαραίτητα cohones* και «stepped on the “hot” plate» κινδυνεύοντας, ή ακόμα και χάνοντας τη ζωή τους, για να σώσουν μια χώρα που ανακοινώνει τον εαυτό της σε Κατάσταση Έκτατης Ανάγκης, δανείζεται πυροσβεστικά αεροπλάνα και δυνάμεις κατάσβεσης από τις γείτονες, ή πιο μακρινές δυνάμεις, και δεν έχει στις νομαρχίες καταχωρημένα τα στοιχεία που της είναι απαραίτητα για να «πατάξει» τον πύρινο εχθρό...

Το κέρατό τους το βερνικωμένο δηλαδή!!!

Ούτε υδροφόρες, ούτε οχήματα, ούτε τίποτα... Και να τρέχει ο λαός (όσος τουλάχιστον ξεσηκώθηκε από τον καναπέ, σεζλόνγκ, και τηλεοράσεις) που δεν άντεξε τις εικόνες φρίκης και τη μυρωδιά του καμένου, με τις μάνικες, τα λάστιχα και τους κουβάδες, να περισώσει ανθρώπους, ζώα, σπίτια, δάση και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Και μετά σου φταίει το κράτος... ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΦΤΑΙΕΙ!!! Το κράτος ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ. Δεν είναι το Κράτος αυτεξούσιος και ανεξάρτητος οργανισμός. Εμείς το ψηφίζουμε (άντε να το δούμε και αυτό το επεισόδιο, καθώς όπως είπε κάποτε και η φιλόσοφος Θεοπούλα «Κόβεται το Σεξ?»), εμείς το κληρονομούμε και εμείς το αφήνουμε να πάει να πνιγεί.

Έλεος πια.

Έλεος...

*Εάν κυρία δεν γνωρίζετε τι σημαίνει η λέξη “cohones” μάλλον ήρθε η ώρα να έχουμε μια ανοιχτή συζήτηση με την υπόλοιπη τάξη (χωρίς ή και με τους γονείς μας παρόντες), αλλά κυρίως με καλεσμένο κανένα πιο «περπατημένο» φίλο ή φίλη σας.

Υποσημείωση:

Κυρία σας παρακαλώ να κάνετε την καρδιά της πέτρα και να με συγχωρέσετε για την όχι και τόσο κόσμια γλώσσα του παραπάνω κειμένου...

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση.

Με σεβασμό,
Το Μικρούλι σας!

(σλουρπ...σλουρπ...) Δεν είναι ώρα τώρα να πάω σπίτι με κανένα μηδενικό! :-)