Το Μικρούλι ξαναχτυπά!

...και τσακίζεται.... όπως πάντα.

Η ανάγκη του να τα πω κάπου, στο υπερπέραν μάλλον, με βάζει πάλι σε αυτήν την τόσο αγαπημένη, αλλά και τόσο μακρινή, πια για μένα, θέση. Μπροστά σε μια οθόνη, με καφέ και τσιγάρα στα αριστερά μου να σκέφτομαι τι να πω και πως θα μιλήσω μετά από τόσο καιρό... Ναι, ήρθε η ώρα να μιλήσω...

Αυτό σκέφτηκα και τώρα που κάθησα να γράψω και ένα συναίσθημα με συνεπήρε και πάλι που είχα, τολμώ να πω, σχεδόν ξεχάσει. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω...
Από την αρχή θα μου πείτε, αλλά δεν ακούω κανέναν να μου το λέει ζωντανά, πέρα από το μικρό μου μυαλουδάκι. Όχι ότι χρειάζομαι παρότρυνση... Με τέτοια ξεροκεφαλιά, δεν νομίζω ούτε με παρακάλια να το ξεκινούσα εάν δεν το ένιωθα. Αλλά επειδή είναι η δεύτερη φορά που κάθομαι μπροστά στον αγαπημένο μου υπολογιστή (που πρόσφατα του έκανα format και τρέχει λιγάκι καλύτερα από το τελευταίο χρόνο) και δεν ήμουν σίγουρο ότι το θέλω να μιλήσω ήταν αρκετό για να το κάνω κιόλας. Μάλλον και αυτό το δύσμοιρο (το μυαλό) παιχνίδια παίζει μαζί μου, και έτσι αντί από την αρχή, λέω να κάνω το αντίθετο. Να ξεκινήσω λέγοντας μερικά πράγματα από το τέλος...

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011: Η ημέρα του ηλιθίου ξημέρωσε σήμερα για εμένα. Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν πως ακόμα δεν είχα κάνει την φορολογική μου δήλωση και έτσι για να ησυχάσω την συνείδησή μου, είπα στον εαυτό μου ότι αυτό το ΣΚ θα την κάνω, γιατί όπως ανέφερε στο τέλος και το εκκαθαριστκό σημείωμα κάπως έτσι θα συνεισφέρω και εγώ στα πολλαπλά έξοδα της Ελλαδίτσας. Και έπαθα τα πολλαπλά εγκεφαλικά με το νούμερο... Πλήρης απογοήτευση... Δουλεύω σαν το παλαβό, 12-14 ώρες την ημέρα και δεν μου μένει ΤΙΠΟΤΑ τελικά! Απολύτως τίποτα!

Άρα, εκτός από μικρό και ανόητο, έγινα για άλλη μια χρονιά μικρό, ανόητο και φορολογήσιμο. Το γνώριζα και το περίμενα, δεν αντιλέγω, άλλωστε όλοι μαζί τα φάγαμε, όπως είπε κάποτε και ένας "σοφός", απλώς δεν θυμάμαι ούτε τη γεύση ούτε την όψη των όσων κατανάλωσα. Ας είναι... για καλό μόνο, γιατί με την γνωστή μου απαισιοδοξία στο βρόντο τα βλέπω κι αυτά που θα δώσω και φέτος, μαζί όλα τα υπόλοιπα μικρούλια του Ελλαδιστάν που βλέπουν την πανέμορφη πατρίδα μας να γίνεται βορά στα νύχια όλων των απαρκτικών εκεί έξω και εμείς περιμένουμε να τελειώσει η ταινία και να γραφτεί το THE END για να ξυπνήσουμε από το λήθαργό μας.

Δεν είμαι εναντίων της συνεύρεσης των ανθρώπων στο Σύνταγμα, Αγανακτισμένων και Μη, τουναντίον, αλλά επειδή το αποτέλεσμα δεν το βλέπω και κανείς όταν του χρωστάνε, έστω και με ληστρικούς όρους δανεισμού, δεν τα χαρίζει, θεωρώ πως το πανηγύρι τελείωσε και εμείς δεν λέμε α) να το χωνέψουμε και β) να αντιδράσουμε ουσιαστικά. Και με την αντίδραση, δεν εννοώ την στείρα αναπαραγωγή των δικαιολογημένων αιτημάτων σε μια πλατεία, αλλά εννοώ τη δράση. Τη δράση που ξεκινάει από όλους εμάς και αναπτύσσεται, θεριεύει και ζωντανεύει στις ψυχές κατακλύζοντας το καθημερινό και κάνοντας το αύριο καλύτερο. Γενικολογίες; Δεν νομίζω. Δεν είμαι κακό παιδί. Δεν είμαι άπιστο γαϊδούρι, ούτε εαυτούλης. Μάλλον τους άλλους σκέφτομαι λέγοντας πως πρώτο εγώ το μικρούλι πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ για να είμαι σωστότερο απέναντι στους άλλους. Από το πρακτικό και ουσιαστικό, μέχρι το θεωρητικό μέρος της καθημερινής μου συναλλαγής με τους συμπολίτες μου. Τεσπα...ας αλλάξω θέμα.

Τι άλλα; Χμ... Είπα να "αθληθώ" και νωρίς-νωρίς το πρωί ανέβηκα στην ταράτσα του μικρούλικου σπιτιού μου (δεν παραπονιέμαι, έχω ένα ταβάνι να με πλακώσει σαν έρθει το τσουνάμι), για να ποτίσω τις γλαστρούλες που με κόπο και προσοχή τοποθέτησα εκεί πάνω πριν από περίπου 3 εβδομάδες και να την πλύνω. Ή έτσι λέω, γιατί κυρίως τα πόδια μου έπλυνα, καθώς μουλιάσανε όσο πλατσούριζα μέσ' στα νερά σαν παιδί!

Κοιτώντας προς τα πίσω αναρωτιέμαι που βρίσκομαι όλο αυτόν τον καιρό και έχω σωπάσει. Σίγουρα είμαι σε ένα γραφείο, κάπου στην Αθήνα, να πνίγω τον καημό μου για όσα συμβαίνουν, για όσα άλλα εξελίσσονται και με αφορούν άμεσα, για όσα δεν γνωρίζω και κάποια στιγμή θα γίνουν. Κυρίως με ενοχλεί που δεν είμαι ξέγνοιαστο (και πόσους ακόμα άλλωστε) με αποτέλεσμα ούτε ένα μπάνιο της προκοπής να μην έχω κάνει ακόμα. Ουπς! Αυτό ήταν ψέμα.... Ναι, το παραδέχομαι. Βούτηξα πριν από 2 Σαββατοκύριακα το θεϊκό μου κορμί στο Κρητικό πέλαγος, αλλά επειδή ήταν 10 το βράδυ και επειδή ο ήλιος δεν με είδε δεν το μέτρησα. Συγνώμη, λάθος μου! Γιατί στην ψυχή μου μέτρησε το ζεστό νερό που με έλιωσε όταν μπήκα μέσα. Θυμάμαι πως άστραφτε το δέρμα μου κάτω από το φως της σελήνης, κάνοντάς το να λαμπυρίζει σαν ασήμι και αναρωτήθηκα γιατί δεν έχω μνήμες τότε που (θα'θελα!) ήμουν δελφίνι, ψαράκι, μαλάκιο μέσα σε κάποιο όστρακο ή απλώς φύκι, αλλά η μνήμη μου σταματά κάπου στα 3-4 έτη της ύπαρξής μου από ως άλλος ένας μαλ.... του ανθρώπινου γένους.

Έφυγε εκείνος και όλα σταμάτησαν. Ο πατέρας μου. Τον έχασα 16 Μαίου 2009. μου λείπει ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ, αλλά πέρα από το εγωιστικό συναίσθημα, δεν έχω πλέον τον φίλο μου μαζί μου, δεν είναι κοντά να μου πει "Ξύπνα! Μην Φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ!". Πλέον είμαι ΕΓΩ εδώ και πρέπει ΕΓΩ να μπορώ, να αντέχω, να ξυπνάω, να γερνάω. Εγώ χωρίς δεκανίκια. Χωρίς συναισθηματικές εξαρτήσεις και πολλές-πολλές ανάγκες.

Δεν είμαι πια το μικρούλι λέει ο καθρέπτης της ψυχής μου. Γέρασα απότομα.

Κάπου εδώ ήρθε η ώρα να σιωπάσω και πάλι. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα.

Στο επανειδήν!