Θέμα 1: Φίλοι (Greece & Abroad)
Υπότιτλος: Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά!
Το 2006 με έφερε κοντά σε φίλους! Αυτή είναι η αλήθεια. Παλαιότερους και νεότερους.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι διαφωνώ με τους διαχωρισμούς (ιδιαίτερα σε ότι αφορά τους φίλους) αλλά αποφάσισα για καθαρά πρακτικούς λόγους (μπας και βάλω σε μια τάξη το άτακτο μυαλό μου) να σχολιάσω τα όσα είδα και έζησα από τις διάφορες παρέες με τις οποίες συμπορεύομαι, κατηγοριοποιώντας τις με βάση την ημερομηνία γνωριμία μου μαζί τους.
«Φίλοι πριν την ξενιτιά»
Ως κοινωνικό όν που είμαι είχα την ευτυχία να γνωρίσω αρκετούς ανθρώπους στη διάρκεια της σύντομης εως τώρα πορείας μου στον πλανήτη γη. Μερικοί από αυτούς με εμπιστεύτηκαν μεμιάς προσπερνώντας αποστάσεις λόγω ηλικίας, κοινωνικής θέσης, μόρφωσης, ή ενδιαφερόντων. Με όσους με τίμησαν με τη φιλία τους μας δένει κάτι, κοινή εμπειρία θα μπορούσα να το ορίσω, ή όπως το έχουν ορίσει οι ίδιοι, η αίσθησή τους ότι μιλώντας μου μπορώ με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο να βοηθήσω τις εκάστοτε ανάγκες τους. Δεν ανήκω σε καμιά κοινής ωφελείας οργάνωση, αλλά όσοι με γνωρίζουν μου λένε ότι «έχεις κάτι που κάνει τον άλλο να σου πει τα πιο μύχεια μυστικά του». Μπορεί να γράφω στο κούτελο τη φράση που λέει «Ψυχολόγος», μπορεί να είναι απλούστερα τα πράγματα και να έτυχε να είμαι παρόν την ημέρα και την ώρα που θέλησαν να μιλήσουν, ή να αισθάνονται ότι είμαι πάντα παρόν (ακόμα και χιλιάδες μίλια μακριά). Το γεγονός πάντως παραμένει ότι είμαι τυχερό γιατί μέσα από τις εξομολογήσεις τους έζησα και συνεχίζω να ζω πολλές ζωές ταυτόχρονα. Μεγάλο προτέρημα για ένα μικρούλι που λατρεύει τα ταξίδια αλλά δεν είναι πάντα ικανό να πάει εκεί που επιθυμεί (άτιμα φράγκα!).
Το θέμα όμως είναι ότι σε αυτό το ταξίδι στη χώρα των ονείρων (Ελλαδάρα!) οι ρόλοι αντιστράφηκαν και έγινα εγώ το θέμα της συζήτησης μετά από αρκετό καιρό (δεν ήταν σκοπός μου ειλικρινά!). Τι μου συνέβη εκεί στα ξένα, που στοχεύω τώρα που πήρα άλλο ένα κωλόχαρτο (με το συμπάθειο), τι θέλω να αποκτήσω, που στηρίζομαι, τι αναζητώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εάν η ζωή μου με πληρεί, κτλ. Το πιο κρίσημο ερώτημα ήταν: Γιατί δεν επιστρέφεις τώρα που τελείωσες; Αλήθεια γιατί;
«Φίλοι μετά τον ξενιτεμό»
Πέρα από την εργασιακή εμπειρία που θέλω να αποκτήσω, η αλήθεια είναι ότι εδώ που βρίσκομαι τον τελευταίο 1 ½ χρόνο της ζωής μου, έμαθα πολλά για το μικρούλι! Τόσα όσα δεν είχα την ευκαιρία να μάθω τόσα χρόνια στο οικείο περιβάλλον μου. Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι τώρα είχα χρόνο να αφιερώσω στην δική μου αυτοβελτίωση ή απλώς στην αναγνώριση του δικού μου γίγνεσθαι. Είπα να ρωτήσω (αρχικά χωρίς να το συνειδητοποιώ) ποιο είναι αυτό το μικρούλι που με κοιτά στον καθρέπτη και έδωσα χρόνο και χώρο στις ανάγκες μου να αναπτυχθούν. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι η κοινωνική μου φύση είναι αρκετά έντονη, ότι άνθρωποι έτοιμοι να μιλήσουν για τους εαυτούς τους υπάρχουν παντού (ανεξαρτήτως καταγωγής) και ότι όσοι γνώρισαν το μικρούλι έτσι όπως ανακάλυπτε τον εαυτό του κατά τη διάρκεια των μηνών που πέρασαν, το συμπάθησαν και ίσως και να το αγάπησαν έτσι ακριβώς όπως ήταν!
Μπορεί η αλλαγή που αισθάνθηκα να είναι τελικά η αλλαγή στη δική μου στάση και να οφείλεται στο γεγονός ότι όσοι με γνώρισαν χωρίς να γνωρίζουν τις καταβολές, την ιστορία της ζωής μου και τις πρόταιρες αναζητήσεις μου να ένιωθα ότι δεν ήταν προκατειλημένοι απέναντί μου και έτσι να ήμουν και εγώ πιο «ανοιχτό» να με ανακαλύψουν. Εδώ λοιπόν (στα ξένα) δεν είναι ότι άλλαξα τόσο που να μην είμαι αναγνωρίσιμο πλέον, αλλά έμαθα να μην φοβάμαι την έκθεση. Την αίσθηση ότι κάτι πάντα θα μου μείνει όσα και εάν μοιραστώ, όσα και εάν καταθέσω στο δικό μας κοινό ταμείο. Σε αυτό με τους νεότερους ή παλαιότερους φίλους. Δεν έχει σημασία. Αυτό που είδα πρακτικά και ουσιαστικά να έχει σημασία, είναι ότι το ταμείο παραμένει ανοιχτό και ικανό να καταχωρήσει την μικρότερη ή μεγαλύτερη αξία...
Λοιπόν, στο θέμα μας. Φίλοι!
Τι να πω για τα πρόσωπα που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου; Πολλά όπως φαντάζεστε, αλλά θα αρκεστώ σε όσα ανακάλυψα (ή καλύτερα ξαναείδα) κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής μου στην χώρα του ποτέ μη λες ποτέ!
Άλλαξα, άλλαξες, αλλάξαμε… «Και όμως είμαι ακόμα εδώ» (άπαιχτε Πετρέλη!… Για αγάπες μιλάει αυτός, αλλά είναι άλλο το θέμα της σημερινής μας εκπομπής. Έπαιζε στα ηχεία του υπολογιστή και είπα να τον υμνήσω!)
Δεν ήταν τόσο οι αλλαγές που δεν έζησα όντας απόν, αλλά ήμουν αρκετά κοντά ώστε να μη χάσω τουλάχιστον το αποτέλεσμα της δικής τους περιπέτειας. Το σημαντικότερο είναι ότι για τους περισσότερους ήταν σαν μην είχα φύγει ποτέ. Το πιάσαμε το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει χωρίς καν να αναζητήσουμε τα «χαμένα» επεισόδια. Αυτά βγήκαν σαν ιστορίες μέσα από τη δική μας. Τουλάχιστον με αυτούς τους παλαιότερους φίλους ένιωσα ότι ήμουν παρόν αν και απόν. Ένιωσα μέρος και όχι συμπλήρωμα. Υπέροχο συναίσθημα. Υπέροχο...
Αυτό αναπλήρωσε το κενό που μου άφησε η επαφή με κάποιους άλλους που (πολύ λογικά) προχώρησαν και έμεινα να αναζητώ τη χαμένη υπόθεση της ιστορίας τους. Δεν είναι ότι δεν με καλωσόρισαν ή ότι ένιωσα να εισβάλλω. Απεναντίας... Απλώς η αίσθηση που σου αφήνουν στα χείλη κάποιες επαφές δεν έχουν πάντα τη γεύση που περιμένεις. Καλοδεχούμενη και αυτή η διαφορά. Αλήθεια. Ίσως περισσότερο από το αναμενόμενο. Ευχάριστη μπορεί να μην είναι αλλά είναι σίγουρα ουσιαστική. Αυτό κρατάω από τέτοιου είδους επαφές. Δεν προσποιήθηκα και δεν προσποιήθηκαν ότι όλα είναι όπως τα άφησα. Οι αλλαγές και στα δύο πεδία έφεραν την αλλαγή στη στάση, όχι στην κράση. Δεν άφησα να εννοηθεί ότι έχω την ίδια θέση στη ζωή τους. Ούτε αναζήτησα τη θέση που είχα πριν. Τα κενά συνηθίζει ο χρόνος να τα καλύπτει. Όχι να τα εξαφανίζει, αλλά να αλλάζει την έλλειψη και να δίνει στο μυαλό την επιλογή. Δεν έχω τίποτα να ξεχάσω. Δεν έχω τίποτα να χωρίσω. Μόνο να κερδίσω! Αυτό είπα, αυτό αποφάσισα, αυτό έπραξα.
Νεότερες παρέες (γνώρισα και ορισμένους από εσάς!) μου επιβεβαίωσαν την αίσθηση ότι η ζωή συνεχίζεται χαρίζοντας στους θαρραλέους περπατητές καινούργιες εμπειρίες και απρόσμενες συγκινήσεις. Δεν είναι κενό που καλύπτεται από άλλους (τους νεότερους φίλους) αλλά είναι η αλλαγή στη νοοτροπία και σε όσα περιμένεις σε κάνουν να δεις τα πράγματα διαφορετικά. Πάμε για άλλα λοιπόν!
Μακάριοι οι φίλοι!
Όπου και εάν βρίσκεστε σε αυτόν τον πλανήτη. Να είστε υγιείς και χαρούμενοι.
Σας ευχαριστώ!
Με αγάπη,
Το μικρούλι σας!
Το 2006 με έφερε κοντά σε φίλους! Αυτή είναι η αλήθεια. Παλαιότερους και νεότερους.Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι διαφωνώ με τους διαχωρισμούς (ιδιαίτερα σε ότι αφορά τους φίλους) αλλά αποφάσισα για καθαρά πρακτικούς λόγους (μπας και βάλω σε μια τάξη το άτακτο μυαλό μου) να σχολιάσω τα όσα είδα και έζησα από τις διάφορες παρέες με τις οποίες συμπορεύομαι, κατηγοριοποιώντας τις με βάση την ημερομηνία γνωριμία μου μαζί τους.
«Φίλοι πριν την ξενιτιά»
Ως κοινωνικό όν που είμαι είχα την ευτυχία να γνωρίσω αρκετούς ανθρώπους στη διάρκεια της σύντομης εως τώρα πορείας μου στον πλανήτη γη. Μερικοί από αυτούς με εμπιστεύτηκαν μεμιάς προσπερνώντας αποστάσεις λόγω ηλικίας, κοινωνικής θέσης, μόρφωσης, ή ενδιαφερόντων. Με όσους με τίμησαν με τη φιλία τους μας δένει κάτι, κοινή εμπειρία θα μπορούσα να το ορίσω, ή όπως το έχουν ορίσει οι ίδιοι, η αίσθησή τους ότι μιλώντας μου μπορώ με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο να βοηθήσω τις εκάστοτε ανάγκες τους. Δεν ανήκω σε καμιά κοινής ωφελείας οργάνωση, αλλά όσοι με γνωρίζουν μου λένε ότι «έχεις κάτι που κάνει τον άλλο να σου πει τα πιο μύχεια μυστικά του». Μπορεί να γράφω στο κούτελο τη φράση που λέει «Ψυχολόγος», μπορεί να είναι απλούστερα τα πράγματα και να έτυχε να είμαι παρόν την ημέρα και την ώρα που θέλησαν να μιλήσουν, ή να αισθάνονται ότι είμαι πάντα παρόν (ακόμα και χιλιάδες μίλια μακριά). Το γεγονός πάντως παραμένει ότι είμαι τυχερό γιατί μέσα από τις εξομολογήσεις τους έζησα και συνεχίζω να ζω πολλές ζωές ταυτόχρονα. Μεγάλο προτέρημα για ένα μικρούλι που λατρεύει τα ταξίδια αλλά δεν είναι πάντα ικανό να πάει εκεί που επιθυμεί (άτιμα φράγκα!).Το θέμα όμως είναι ότι σε αυτό το ταξίδι στη χώρα των ονείρων (Ελλαδάρα!) οι ρόλοι αντιστράφηκαν και έγινα εγώ το θέμα της συζήτησης μετά από αρκετό καιρό (δεν ήταν σκοπός μου ειλικρινά!). Τι μου συνέβη εκεί στα ξένα, που στοχεύω τώρα που πήρα άλλο ένα κωλόχαρτο (με το συμπάθειο), τι θέλω να αποκτήσω, που στηρίζομαι, τι αναζητώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εάν η ζωή μου με πληρεί, κτλ. Το πιο κρίσημο ερώτημα ήταν: Γιατί δεν επιστρέφεις τώρα που τελείωσες; Αλήθεια γιατί;
«Φίλοι μετά τον ξενιτεμό»
Πέρα από την εργασιακή εμπειρία που θέλω να αποκτήσω, η αλήθεια είναι ότι εδώ που βρίσκομαι τον τελευταίο 1 ½ χρόνο της ζωής μου, έμαθα πολλά για το μικρούλι! Τόσα όσα δεν είχα την ευκαιρία να μάθω τόσα χρόνια στο οικείο περιβάλλον μου. Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι τώρα είχα χρόνο να αφιερώσω στην δική μου αυτοβελτίωση ή απλώς στην αναγνώριση του δικού μου γίγνεσθαι. Είπα να ρωτήσω (αρχικά χωρίς να το συνειδητοποιώ) ποιο είναι αυτό το μικρούλι που με κοιτά στον καθρέπτη και έδωσα χρόνο και χώρο στις ανάγκες μου να αναπτυχθούν. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι η κοινωνική μου φύση είναι αρκετά έντονη, ότι άνθρωποι έτοιμοι να μιλήσουν για τους εαυτούς τους υπάρχουν παντού (ανεξαρτήτως καταγωγής) και ότι όσοι γνώρισαν το μικρούλι έτσι όπως ανακάλυπτε τον εαυτό του κατά τη διάρκεια των μηνών που πέρασαν, το συμπάθησαν και ίσως και να το αγάπησαν έτσι ακριβώς όπως ήταν!Μπορεί η αλλαγή που αισθάνθηκα να είναι τελικά η αλλαγή στη δική μου στάση και να οφείλεται στο γεγονός ότι όσοι με γνώρισαν χωρίς να γνωρίζουν τις καταβολές, την ιστορία της ζωής μου και τις πρόταιρες αναζητήσεις μου να ένιωθα ότι δεν ήταν προκατειλημένοι απέναντί μου και έτσι να ήμουν και εγώ πιο «ανοιχτό» να με ανακαλύψουν. Εδώ λοιπόν (στα ξένα) δεν είναι ότι άλλαξα τόσο που να μην είμαι αναγνωρίσιμο πλέον, αλλά έμαθα να μην φοβάμαι την έκθεση. Την αίσθηση ότι κάτι πάντα θα μου μείνει όσα και εάν μοιραστώ, όσα και εάν καταθέσω στο δικό μας κοινό ταμείο. Σε αυτό με τους νεότερους ή παλαιότερους φίλους. Δεν έχει σημασία. Αυτό που είδα πρακτικά και ουσιαστικά να έχει σημασία, είναι ότι το ταμείο παραμένει ανοιχτό και ικανό να καταχωρήσει την μικρότερη ή μεγαλύτερη αξία...
Λοιπόν, στο θέμα μας. Φίλοι!
Τι να πω για τα πρόσωπα που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου; Πολλά όπως φαντάζεστε, αλλά θα αρκεστώ σε όσα ανακάλυψα (ή καλύτερα ξαναείδα) κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής μου στην χώρα του ποτέ μη λες ποτέ!
Άλλαξα, άλλαξες, αλλάξαμε… «Και όμως είμαι ακόμα εδώ» (άπαιχτε Πετρέλη!… Για αγάπες μιλάει αυτός, αλλά είναι άλλο το θέμα της σημερινής μας εκπομπής. Έπαιζε στα ηχεία του υπολογιστή και είπα να τον υμνήσω!)
Δεν ήταν τόσο οι αλλαγές που δεν έζησα όντας απόν, αλλά ήμουν αρκετά κοντά ώστε να μη χάσω τουλάχιστον το αποτέλεσμα της δικής τους περιπέτειας. Το σημαντικότερο είναι ότι για τους περισσότερους ήταν σαν μην είχα φύγει ποτέ. Το πιάσαμε το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει χωρίς καν να αναζητήσουμε τα «χαμένα» επεισόδια. Αυτά βγήκαν σαν ιστορίες μέσα από τη δική μας. Τουλάχιστον με αυτούς τους παλαιότερους φίλους ένιωσα ότι ήμουν παρόν αν και απόν. Ένιωσα μέρος και όχι συμπλήρωμα. Υπέροχο συναίσθημα. Υπέροχο...
Αυτό αναπλήρωσε το κενό που μου άφησε η επαφή με κάποιους άλλους που (πολύ λογικά) προχώρησαν και έμεινα να αναζητώ τη χαμένη υπόθεση της ιστορίας τους. Δεν είναι ότι δεν με καλωσόρισαν ή ότι ένιωσα να εισβάλλω. Απεναντίας... Απλώς η αίσθηση που σου αφήνουν στα χείλη κάποιες επαφές δεν έχουν πάντα τη γεύση που περιμένεις. Καλοδεχούμενη και αυτή η διαφορά. Αλήθεια. Ίσως περισσότερο από το αναμενόμενο. Ευχάριστη μπορεί να μην είναι αλλά είναι σίγουρα ουσιαστική. Αυτό κρατάω από τέτοιου είδους επαφές. Δεν προσποιήθηκα και δεν προσποιήθηκαν ότι όλα είναι όπως τα άφησα. Οι αλλαγές και στα δύο πεδία έφεραν την αλλαγή στη στάση, όχι στην κράση. Δεν άφησα να εννοηθεί ότι έχω την ίδια θέση στη ζωή τους. Ούτε αναζήτησα τη θέση που είχα πριν. Τα κενά συνηθίζει ο χρόνος να τα καλύπτει. Όχι να τα εξαφανίζει, αλλά να αλλάζει την έλλειψη και να δίνει στο μυαλό την επιλογή. Δεν έχω τίποτα να ξεχάσω. Δεν έχω τίποτα να χωρίσω. Μόνο να κερδίσω! Αυτό είπα, αυτό αποφάσισα, αυτό έπραξα.
Νεότερες παρέες (γνώρισα και ορισμένους από εσάς!) μου επιβεβαίωσαν την αίσθηση ότι η ζωή συνεχίζεται χαρίζοντας στους θαρραλέους περπατητές καινούργιες εμπειρίες και απρόσμενες συγκινήσεις. Δεν είναι κενό που καλύπτεται από άλλους (τους νεότερους φίλους) αλλά είναι η αλλαγή στη νοοτροπία και σε όσα περιμένεις σε κάνουν να δεις τα πράγματα διαφορετικά. Πάμε για άλλα λοιπόν!
Μακάριοι οι φίλοι!Όπου και εάν βρίσκεστε σε αυτόν τον πλανήτη. Να είστε υγιείς και χαρούμενοι.
Σας ευχαριστώ!
Με αγάπη,
Το μικρούλι σας!
Αυτα ειπε το Mikrouli στις 1/28/2006 12:00:00 π.μ.
Ας το παρει το ποταμι: 9
