Και μετά τι;

Δεν ξέρω ποιο από όλα τα γεγονότα που βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε καθημερινά με έχει φέρει σε αυτήν την τόσο τραγική κατάσταση, ώστε πλέον να αισθάνομαι μόνο την πλήρη ανυπαρξία ως πιθανή διέξοδο. Το τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό και τη ζωή του κάθε Έλληνα για να θέλει να πάρει "τα όρη και τα άγρια βουνά" δεν θέλω να το εξετάσω ή να το κρίνω αυτή τη στιγμή. Σιωπηλό θέλω να παραμείνω και τις περισσότερες ώρες της ημέρας θέλω να καλωσορίσω τον ύπνο, ως λύτρωση στο αδιέξοδο της σκέψης που ποτέ δεν ησυχάζει. Θα ήθελα να πάψω να σκέφτομαι για λίγο. Ούτε τα σοβαρά ούτε τα γελοία, ούτε τα ουσιαστικά, ούτε τα ανούσια. Τίποτα. Ενώ η κάθε σκέψη μου μοιάζει με διακοπή της σιωπηλής ροής του προγράμματος που επιζητώ, η "ευχή" της ανυπαρξίας μου φαντάζει ύβρις και κοινή ομολογία της δειλίας μου. Δειλιάζω να κοιτάξω στα μάτια τα άλλα μικρούλια και να πω κι εγώ "πάμε παρακάτω". Πώς προχωράς; Πού πας; Από που αντλείς δυνάμεις; Πού θέλεις να φτάσεις; Τα μέσα, ο προορισμός, η εσωτερική αναζήτηση αλλά κυρίως ο στόχος είναι άγνωστα θέματα πλέον και προβλέπω ότι θα αποτύχω σε αυτές τις "εξετάσεις" και ως γνήσιο φυτό, που τρέμει την αποτυχία, θέλω να τις αποφύγω και έτσι οδηγούμαι με μαθηματική ακρίβεια στην ανυπαρξία της νεκρής σκέψης. Τίποτα το απλό, καθημερινό δεν με φέρνει προ των ευθυνών μου να συνεχίσω, ή να θέλω να συνεχίσω να βιώνω αυτήν την παραζάλη, και να αισθάνομαι και τυχερό που την αισθάνομαι-έστω κι αν δεν μπορώ να την ελέγξω. Εκτός από τα ατελείωτα τσιγάρα με γεύση μέντας που καπνίζω συνεχώς πρέπει να πήρα και δόσεις από τα ναρκωτικά της πραγματικότητας, γιατί τόση μαυρίλα δεν δικαιολογείται ούτε από ΕΜΟ, ούτε κι από "πολιτικά συνειδητοποιημένο" πολίτη "δημοκρατικού" έθνους. Ο μόνος φόβος που έχω είναι η συνειδητοποίηση ότι το μόνο δεδομένο σε αυτήν την αδιέξοδη και μάταιη πορεία μας είναι το Τίποτα που ως άλλο "φως" μοιάζει να μας περιμένει στο βάθος του τούνελ της ζωής. Και έτσι, ολοένα και περισσότερο, σε συνδυασμό με το αυξημένο υπαρξιακό μου άγχος τελευταία, νιώθω να μου φταίνε τα πάντα, όσα κάποτε ίσως γνώρισα και όλα όσα ποτέ δεν πρόκειται να αξιωθώ να ζήσω. Και επειδή ρέστα σε δανεικό τραπέζι δεν δίνει κανείς, όπως κι άλλα πράγματα, πραγματικά δεν αισθάνομαι καθόλου, μα καθόλου, καλά. Για την ακρίβεια δεν αισθάνομαι τον εαυτό μου ικανό να αντεπεξέλθει στο οτιδήποτε. Νιώθω τα μέλη μου μουδιασμένα και πέρα από την απέραντη λύπη ένα μυδίασμα τρεμοπαίζει στα χείλη μου ειρωνικά, χλευάζοντας την "ουσία" για την οποία όλοι κόπτονται. Ένα μούδιασμα σε όλο μου το κορμί και μια αίσθηση βίαιης εισαγωγής μεταλλικού αντικειμένου σε μυϊκό ιστό. Ίσως κάποιος ιατροδικαστής να αποφανθεί εάν ήταν σφαίρα, μαχαίρι ή απλώς απέραντη βλακεία... Εγώ δηλώνω: ~Οut of service~

Όνειρα γιαλατζί....

Μικρέ Φωκίωνα τα είπες όλα... ή τουλάχιστον όσα έχουν κάποια σημασία. Χαίρομαι επίσης που σχολιάζεις την "καυτή" και "οργισμένη" επικαιρότητα με την κατάλληλη δόση καυστικότητας και κρατάς το κείμενό σου "ζωντανό," παρά την οσμή "θανάτου" που αναγκαστικά αναδύει...

Τι να σου πω κι εγώ το Μικρούλι... Φυσικό επακόλουθο των ημερών μας όλο αυτό το άμορφο και άσχημο αποτέλεσμα που βιώνουμε. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι ότι, κατά την ταπεινή μου άποψη, στο συνοικιακό μικρό μας μπουρδελάκι χάσαμε την τσατσά (την "έκανε" πριν δει πελάτες) και άφησε το φωτάκι να αναβοσβήνει σε όλες τις κομματικές παραλλαγές της καθημερινής μας παραζάλης. Έτσι η κάθε «ιερόδουλη» ζητάει τα δικά της και ο κάθε «πελάτης» τα κάνει γυαλιά-καρφιά εάν δεν του προσφερθούν τα όσα ζητήσει. Δυστυχώς, η ιστορία μας διδάσκει ότι σε κάθε "τραγική" στιγμή, σαν κι αυτή που ζούμε, η συνειδητοποίηση του μεγέθους της ξεφτίλας που είμαστε αναγκασμένοι να ξεπεράσουμε μοιάζει με απροσπέλαστη θάλασσα και εμείς καραβοκύρηδες σε πεισματάρικο σαπιοκάραβο. Το κακό είναι ότι ως γνήσιοι ρομαντικοί, ορισμένα μικρούλια από εμάς, έχουμε και την ψευδαίσθηση / απαίτηση (πες το όπως θες) να ξεπεράσουμε, με δανεικά όνειρα, τα δεδομένα που εμείς κληρονομήσαμε από την "τυχερή" γενιά των γονιών μας και θα κληροδοτήσουμε στα δικά μας παιδιά και ίσως και στα εγγόνια μας (για όσους φιλοδοξούν να κάνουν ή ήδη έχουν...)

Η ανάγκη να ξεράσουμε τα εσώψυχα μας και την χρόνια καταπιεσμένη οργή που νιώθουμε, δυστυχώς δεν βρίσκει άλλη διέξοδο εκτός από αυτή της γενικής κατακραυγής, και άκρως αναμενόμενο θα προξενήσει κι άλλες φθορές στην πορεία της. Αλλά οι «παραπλανηθέντες» δημόσιοι λειτουργοί, τα λογιστικά «λάθη» των μαύρων ταμείων, οι «υποσχέσεις» εξυγίανσης του δημόσιου φορέα και των εκφραστών του από τους έχοντες και κατέχοντες την εξουσία (1η, 2η, 3η ή και 4η) δεν φαίνεται να έχει τελεσφορήσει. Ίσως και δυστυχώς, κι αυτό το παιχνίδι να είναι καλοστημένο και από κάποιους καλά οργανωμένο ώστε να αποτύχει με το μεγαλύτερο δυνατό πολιτικό «κόστος» ώστε να οδηγηθούν ανυποψίαστοι και μη στο μέλλον που κάποιους φαίνεται να εξυπηρετεί. Με προετοιμάζω λοιπόν να «διαβάζω» πίσω από τις λέξεις τα σημεία των καιρών ώστε να μην καταρρεύσει, και αυτή τη φορά, υπό το βάρος της εν γένει αδιαφορίας που μας διέπει ως παγκόσμια "κοινότητα" και αυτή η κοινωνική αναταραχή, αλλά να έχει κάποιο, έστω και ελάχιστο, αποτέλεσμα.

Αρνούμαι να υπακούσω στη λογική που λέει «Εάν δεν είναι στην αυλή μας δεν είναι δικό μας το πρόβλημα!» Μέγα λάθος κύριες και κύριοι. Όπως και με τους χρηματοπιστωτικούς παγκοσμιοποιημένους κανόνες, έτσι και οι σημερινές παγκόσμιες "αγορές" μοιράζονται κοινές "ανησυχίες" έστω κι αν οι εκφάνσεις τους είναι για πολλούς κοινωνικά κατακριτέες. Όπως διαφαίνεται, με την ανάγκη που έχουν οι σημερινοί καρεκλο-κένταυροι να κρατήσουν τα ηνία της παραπαίουσας κατάστασης, η ορμή της όποιας κατακλυσμιαίας κοινωνικής κατακραυγής και επιρροής, δεν θα μείνει εντός εθνικών, φυλετικών, πολιτικών, ή ιδεολογικών ορίων. Ξαφνικά, το καπάκι στη χύτρα της συνείδησης του καθενός μας θα ανατιναχτεί και θα πάρει σβάρνα ότι άφησε όρθιο, ή σε υποστυλώματα, το άγχος της επιβίωσης. Όπως και η «παγκόσμια οικονομική κρίση» έτσι και αυτή η «κοινωνική αναταραχή» (άμεσο αποτέλεσμα της πρώτης ή απλώς συμπορευόμενη αλλά διαφορετική μορφή έκφανσης της ίδιας έλλειψης εμπιστοσύνης του "επενδυτικού" ή "πελατειακού" κοινού) προμηνύει το αποτέλεσμα της εγχώριας ή παγκόσμιας καθυστερημένης επανάστασης της μεσαίας αστικής τάξης μπροστά στην κατάφορη αδικία του: «Γιατί όχι κι εγώ;»

Ειλικρινά, ελπίζω, να μην συνεχίζουμε να παρακολουθούμε από απόσταση και σαν «υπνωτισμένοι» την εν δυνάμει αλλαγή και να μην «προβληματιστούμε» άλλο ένα βράδυ καθισμένοι αναπαυτικά απέναντι από την καινούργια τηλεόραση plasma που χρεώσαμε στην καρτούλα που προλάβαμε να ξετινάξουμε πριν πιάσει πάτο η ανασφάλειά μας και το «θρησκευτικό» μας φρόνημα και ξεχάσουμε τη ρήση: "Έχει ο Θεός..."

Δυστυχώς, ως πηγή στέρεψε κι αυτός και έπαψε να δίνει πίστωση σε όνειρα γιαλατζί...