Συγνώμη, καταλάβαμε λάθος!!!

Βρε παιδιά, μάλλον ήρθε η ώρα να σας πω μερικά γεγονότα, της Παρασκευής που μας πέρασε, για να γελάσετε και εσείς με τα χάλια της πλουμιστής σημαίας που εδώ και κάποιο καιρό βλέπω να "αερίζεται" σε διάφορα κυβερνητικά κτίρια, γύρω τριγύρω στην πινέζα της προσωρινής διαμονής μου....

Λοιπόν, τα γεγονότα που ακολουθούν είναι πέρα για πέρα αληθινά (μάρτυς μου ο Toutanchamon) και σας τα διηγούμαι με τη σειρά που τα έζησα!

Σκηνή 1: Καλά ξυπνητούρια!

- Ντριν.... Ντριν.... Ντριν.... Ντριν....
- Μικρούλι, το τηλέφωνο...
- Ντριν.... Ντριν....
- Χμ.... Ναι.... Άστο θα το σηκώσω εγώ...

...Σηκώνομαι αγουροξυπνημένο και κατευθύνομαι προς την τηλεφωνική συσκευή.

- Hello...
- Ναι, έλα Μικρούλι, η Μ είμαι, είστε καλά;
- Καλημέρα, ε, δηλαδή καλησπέρα για εσάς δηλαδή... Ναι, καλά είμαστε, γιατί;
- Εδώ διέκοψαν το τηλεοπτικό πρόγραμμα και ανακοίνωσαν ότι ακούστηκαν πυροβολισμοί στο Αμερικανικό Κογκρέσο.
- (γκλουπ!) Ε, δεν έχουμε ανοίξει ακόμα την τηλεόραση, αλλά θα το κοιτάξω αμέσως...

Κατευθύνομαι προς τον υπολογιστή και πατάω το κομβίον της έναρξης. Όσο φορτώνει ο Μπλε (έτσι τον φωνάζω από μέσα μου) ζητάω περισσότερες λεπτομέρειες και προσπαθώ να καθησυχάσω την ανησυχία που ακούω στη φωνή της Μ.

- Μην ανησυχείτε. Ό,τι και να ήταν θα το μάθουμε άμεσα.
- Είναι ο Δ εκεί;
- Ναι, εδώ είναι... Ένα λεπτό να σας τον δώσω.

Ξυπνάω τον Δ για τα καλά και του δίνω το ακουστικό.

- Μπλα-μπλα-μπλα (δεν ακούω ακόμα... Μην νομίζετε ότι κρυφακούω το κουφάλογο! Ούτε καφέ δεν είχα πιει!)

Ο υπολογιστής εντωμεταξύ έχει φορτώσει τα προγραμματάκια του και τον ακούω να με καλωσορίζει εντυπωσιασμένος που σηκώθηκα πριν από τις 12:00!

Σερφάρω στο διαδίκτυο και πρώτη είδηση στο Fox News είναι το γεγονός των πυροβολισμών.
Το CNN αναφέρει ότι ακούστηκαν πυροβολισμοί στο γκαράζ του Κογκρέσου και οι υπάλληλοι είναι αναγκασμένοι να παραμείνουν μέσα στο κτίριο μέχρι να ολοκληρωθούν οι έρευνες τις αστυνομίας. Διαβάζω με ανησυχία τις αράδες των σαστισμένων δημοσιογράφων και σαστίζω και εγώ με την ταχύτητα που ταξιδεύουν οι ειδήσεις από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη... (βέβαια είναι η Αμερική και φυσικά είναι η Ελλάδα, αλλά ας μην το κάνουμε τώρα θέμα).

Ο Δ έχει κλείσει το τηλέφωνο και στηριζόμενος στη μια του πλευρά με ρωτάει τι γίνεται.

- Τίποτα ακόμα. Δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει. Ψάχνουν κάποιον που φαίνεται ότι πυροβόλησε μέσα στο γκαράζ του κτιρίου κάτι, αλλά δεν αναφέρουν τραυματίες ή κάποια άλλη πληροφορία.
- Μάλιστα. Εσύ τι θα κάνεις; Θα πας σήμερα στο πανεπιστήμιο;
- Ναι... Φυσικά... Ευτυχώς που με ξύπνησε η Μ.

Σκηνή 2: Το μποτιλιάρισμα!

Ντύνομαι και ξεπορτίζω. Καθώς αρχίζω να περπατάω φεύγοντας από την περιοχή του Foggy Bottom με κατεύθυνση προς το Georgetown, σκέπτομαι τί μπορεί να έχει συμβεί και συνειδητοποιώ ότι η Ρεβέκκα, δουλεύει εκεί μέσα! Λες να έχει πάθει κάτι; Βγάζω το κινητό και βρίσκω στη μνήμη τον αριθμό της. Καλώ το κινητό της, αλλά καμία απάντηση. Μετά από μερικά χτυπήματα, μια ηχογραφημένη φωνή (η δική της) με συμβουλεύει να αφήσω μήνυμα στον τηλεφωνητή της και θα με πάρει πίσω μόλις μπορέσει. Αφήνω το μήνυμά μου, ότι άκουσα τι συμβαίνει και ανησυχώ και να με πάρει πίσω μόλις βρει την ευκαιρία να μου πει εάν είναι καλά, χρειάζεται τίποτα, και φυσικά εάν έχει ακούσει κάτι συγκεκριμένο.

Στον δρόμο, γίνεται πανικός. Εγώ περπατάω με άνεση μια απόσταση 20-25 λεπτών με τα πόδια, ενώ τα αυτοκίνητα είναι μποτιλιαρισμένα σε σημείο που να ακούγονται κόρνες από τους εκνευρισμένους οδηγούς! Περιττό να σας πω, ότι σε αυτήν την πόλη έχω ξεχάσει τι σημαίνει κόρνα, ανυπομονησία και βρισιά! Σπανίζουν αυτά τα τόσο οικεία ηχητικά εφέ της πατρίδας μας και μην με πείτε εντελώς βλαμμένο, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν τα ξανάκουσα επισκεπτόμενο την Ελλάδα είχα καταχαρεί. Βέβαια όταν οι φωνές και οι κόρνες ήταν σε επανάληψη, μου κόπηκε η χαρά στη μέση, αλλά όπως και να το δει κανείς είναι ένα πολιτισμικό σοκ η παντελής έλλειψη εκνευρισμού στην οδήγηση σε μια πόλη που έχει δρόμους για τα διπλά αυτοκίνητα από αυτά που βλέπει κάποιος να κυκλοφορούν σε καθημερινή βάση, κυρίως το πρωί που πηγαίνει ο κόσμος στα γραφεία του και το απόγευμα που σχολάνε οι εργαζόμενοι.

Πού ήμουν; Α, ναι. Λοιπόν εκεί που γίνεται πανικός και εγώ περπατάω με κατεύθυνση το πανεπιστήμιο, βλέπω αστυνομία παντού. Μα ΠΑΝΤΟΥ! Σε κάθε τετράγωνο και ένα περιπολικό. Σε κάθε διασταύρωση και αστυνόμος. Λέω... "Να'τα μας! Κάτι έχει γίνει σίγουρα! Δεν μπορεί να χαίρονται όλοι αυτοί που είναι συνήθως αόρατοι εάν κάτι δεν έχει συμβεί..."

Φτάνοντας κοντά στο πανεπιστήμιο, περπατούσα ακόμα σε κεντρικό δρόμο, όταν είδα αυτά τα "μικρά" και άκρως απέριττα αυτοκινητάκια, να περνάνε αναβοσβήνοντας διάφορα κόκκινα και μπλε φωτάκια στην οροφή τους. Πίσω ακολουθεί μεγάλη λιμουζίνα να την πω, σπίτι σε ρόδες να το πω, τέλος πάντων το πιάσατε το νόημα, που την έχουν κυκλώσει 10 μηχανές διόλου ευκαταφρόνητου κιβισμού και μερικοί οπλισμένοι κοκκινολαίμηδες να κοιτάνε δεξιά και αριστερά. Στην μπροστινή πλευρά του αυτοκινήτου-πισίνα, υπάρχουν 2 σημαίες. Τη μια τόσες φορές που την έχω δει την αναγνωρίζω αμέσως (Αμερικής), οπότε κοιτάζω αμέσω την άλλη και διακρίνω το Χ που τέμνει το λευκό σταυρό σε κόκκινο και μπλε φόντο. Μάλιστα... Η Αυτού Εξοχότης, η Μεγάλη Βρετανία σε πλήρη θέα λοιπόν. Δεν πτοούμαι, κάτι μου σφηνώνεται στο μυαλό, αλλά συνεχίζω να προχωράω προς το κτίριο που στεγάζει τη μικρούλικη ύπαρξή μου, τον τελευταίο μήνα (σχεδόν) σε καθημερινή βάση, όχι πλέον για να παρακολουθώ μαθήματα (από τον περασμένο Δεκέμβρη για είμαι ακριβής), αλλά για ερευνητικούς λόγους.

Διασχίζω το γκαράζ (προτιμώ να μπαίνω από εκεί γιατί η πόρτα του είναι πάντα ανοιχτή τις ώρες που εγώ εισέρχομαι στο κτίριο) και καθώς διασχίζω την απόσταση που με χωρίζει από τις πόρτες του ανελκυστήρα που οδηγεί στο γραφείο που εργάζομαι, σκέπτομαι ότι σε ένα αντίστοιχο γκαράζ στην άλλη άκρη της πόλης, κάποιος κακομοίρης αποφάσισε να πατήσει την σκανδάλη που ο ήχος της έκανε το γύρο του κόσμου και οι συνέπειες της πράξης του είναι ακόμα άγνωστες.

Μπαίνω στο γραφείο και ένας μόνο συνάδελφος (ερευνητής και αυτός), ο Eric, είναι ήδη εκεί. Τον καλημερίζω και του λέω τι άκουσα σε απευθείας μετάδοση από την Ελλάδα, ενώ εκείνος, από νωρίς κλεισμένος στο μπουντρουμάκι μας, με κοιτά έκπληκτος αλλά δεν δείχνει φοβισμένος. Αναρωτιέμαι εάν αυτή θα ήταν η αντίδρασή μου σε περίπτωση που ενώ εργαζόμουν στην Ελλάδα κάποιος συνάδελφος μου έλεγε ότι ακούστηκαν πυροβολισμοί στο γκαράζ της Ελληνικής Βουλής!

Χμ...Έχει η Βουλή μας υπόγειο γκαράζ; Δεν το γνωρίζω...

Σκηνή 3: Η έκπληξη!

Ανοίγω τον υπολογιστή μου στο γραφείο και εννοείται ότι συνδέομαι και πάλι με τα τοπικά ειδησιογραφικά πρακτορεία μπας και μάθω τίποτα νεότερο. Δεν υπάρχουν αναρτημένες καινούργιες λεπτομέρειες, η φίλη μου δεν με έχει πάρει πίσω ακόμα, αποφασίζω πως είναι καιρός να της στείλω ένα μήνυμα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομίου, σε περίπτωση που δεν της επιτρέπουν να μιλήσει στο κινητό ή έχουν μπλοκάρει οι γραμμές (θυμήθηκα τα καλά τα δικά μας το 1999 με το σεισμό στην Αθήνα) και δεν έχει λάβει ποτέ το ηχητικό μήνυμά μου.

Μπαίνω στο Hotmail γράφω το μήνυμα, πατάω το send και ανοίγω τα αρχεία με την δουλειά μου για να ξεκινήσω την ημέρα μου. Ενώ είμαι σε πνευματικό "οργασμό" ανοίγει η πόρτα του γραφείου και εισέρχεται ένας από τους πρώην καθηγητές μου και άλλη μια φίλη και συνάδελφος πλέον, που με χαιρετά χαμογελώντας. Η Mahdura (Μαντούρα) είναι από την Ινδία και από τις πιο έξυπνες και καλόψυχες περιπτώσεις που έχω γνωρίσει όσο ήμουν φοιτήτρια του Communications, Culture & Technology Program στο Georgetown University. Τη ρωτάω πως είναι και ακούω έκπληκτη να μου περιγράφει τη μέρα της μέχρι στιγμής.

- Είναι πολύ επικοινωνιακός! Εξαιρετικός ομιλητής! (μου λέει χαρούμενη)
- Ο ποιός; (ρωτάω με το βλέμμα της αγελάδας καθαρά αποτυπωμένο στα χαρακτηριστικά μου)
- Ο Τόνι Μπλερ!
- Ο ποιός;;; (τώρα έχω μείνει τελείως μαλάκας!)
- Ο πρωθυπουργός της Μεγ. Βρετανίας! (μου απαντάει το κοπελούδι και με κοιτάει στωικά)
- Μάλιστα... (αποκρίνομαι το βασανισμένο). Μίλησε εδώ;
- Ναι! Στο Ηίλεϋ Χολ (αυτό εάν αξιωθείτε να το δείτε, δεν νομίζω να το περιγράφατε ως "χολ" :0)
- Καλά και ήταν εδώ και ο Μπους;
- Όχι. Μόνο ο Μπλερ μίλησε σε ανοικτό κοινό (μην σας ξεφύγει αυτό πουθενά και μας πάρουν με τις πέτρες! Όταν λέμε εδώ "ανοιχτό κοινό" εννοούμε ότι τα τυπάκια που είχαν την "τιμή" να ακούσουν τον Πρωθυπουργό της Μεγ. Βρετανίας, είχαν προηγουμένως περάσει τον απαραίτητο έλεγχο πυρομαχικών, κρατούσαν το πολύ μια κασετίνα -οι μεγάλες τσάντες και σάκοι απαγορεύονται δια ροπάλου- και φυσικά διέθεταν την απαραίτητη φοιτητική ή κάποιου άλλου είδους ταυτότητα, προς αποφυγή παρεξήγησης...)
- Άξιζε;
- Ναι, μίλησε για πολλά και μεταξύ αυτών και για τα λάθη τους με το Ιράκ...
- Μάλιστα... (σε αυτό το σημείο συνειδητοποιώ ότι έχω αρχίσει να επαναλαμβάνομαι, οπότε αλλάζω θέμα, στάση, πλευρό και κοιτάζω προς άλλη κατεύθυνση με ύφος προβληματισμένο)

Ευτυχώς το πιάνει το "υπονοούμενο" η Μαντούρα και με αφήνει να συνεχίσω την "εργασία" μου κατευθυνόμενη προς τον υπολογιστή της για να ασχοληθεί και αυτή με τα δικά της.

Σκηνή 4: All clear!

- Ντριν... Ντριν... (εδώ το σηκώνω πιο γρήγορα, γιατί έχω πλέον ξυπνήσει -λέμε τώρα- για τα καλά)
- Hello...
- Γειά σου Μικρούλι, η Ρεβέκκα είμαι.
- Έλα!!! Τί γίνεται; Πώς είσαι; Όλα καλά; Μάθατε τίποτα; (καταιγισμός ερωτήσεων!)
- Ναι, μια χαρά. Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει. Είμαστε ακόμα αποκλεισμένοι *κάτι μου λέει ότι θα ήθελε να πει φυλακισμένοι* και περιμένουμε από την αστυνομία να τελειώσει τις έρευνες. Δεν ακούσαμε εμείς τίποτα, αλλά είπαν ότι ο θόρυβος ήταν πολύ δυνατός. Μην ανησυχείς Μικρούλι, καλά είμαι.
- ΟΚ... (ξεφυσάω με ανακούφιση)... Πάρε με μόλις μάθεις κάτι... Εάν θέλεις οτιδήποτε... Κάνε υπομονή και ελπίζω να τελειώσει όλο αυτό σύντομα...
- Καλά εσύ που το έμαθες τόσο νωρίς; (προφανώς είχε ελέγξει και την ώρα που της είχα αφήσει και το ηχητικό μήνυμα)
- Με πήραν από Ελλάδα!
- Γκλουπ! (Σχεδόν το άκουσα!) Δε μιλάς σοβαρά! Εδώ εμείς καλά καλά δεν ξέρουμε τι συμβαίνει και έκανε ήδη το γύρο του κόσμου;
- Καλά το γύρο δεν ξέρω, αλλά η Ελλάδα το'μαθε... (δεν πρόσθεσα ότι μάλλον εμείς τα μαθαίνουμε ΌΛΑ πριν από πολλούς, τέτοιοι μπερμπάντηδες που είμαστε...)
- Μάλιστα... Καλά θα σε πάρω μόλις έχω νεότερα!
- Καλή συνέχεια!

Κλείνω το τηλέφωνο και συνεχίζω τη δουλειά μου (πιο ήρεμο τώρα είναι η αλήθεια...)

Μερικές ώρες αργότερα, λαμβάνω ένα ακόμα τηλεφώνημα από τη Ρεβέκκα, η οποία με ενημερώνει για τις εξελίξεις. Επειδή δεν ήξερε εάν θα με έβρισκε ακόμα στο γραφείο, μου είχε στείλει και μήνυμα το οποίο βρήκα αργότερα όταν άνοιξα το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομίο και το οποίο σας παραθέτω ως έχει!

Subject : phew

All clear! It was an elevator mechanic using a pneumatic air hammer, not a gun. That's right, you heard me! Our nation's Capitol was on lock down because some guy was using a tool. Good times...

The good news is that no one was ever in danger. The bad news is that I am STARVING. As soon as they let us out of our prisons, it's lunch time! Talk to you later : )

Rebecca

Για όσους δεν το έπιασαν το υπονούμενο, ένα "πνευματικό σφυρί" έπεσε από τον μηχανικό που επιδιόρθωνε το ασανσέρ και ο θόρυβος της πτώσης έγινε "αντιληπτός" από τους εργαζομένους ως πυροβολισμός! Μάλιστα. Αυτά είναι νέα... Σε καλό μας να λες...


Βέβαια το 'χουν τα αμερικανάκια πλέον τον φόβο στο αίμα τους. Τους τον καλλιεργούν οι Μπους και Μπλερ αυτού του πλανήτη επειδή δεν έχουν βρει ακόμα δωμάτιο να ασελγήσουν στον δικό τους τον κώλο... Αχ, βόηθα με Θέε μου μην αρπάξω κανένα δρεπάνι και "επιδιορθώσω" όλα τα "χαλασμένα ασανσέρ" που τους ανεβοκατεβάζουν στην ραχοκοκαλιά μας... Μη χειρότερα!