Tι χαμπάρια;

Παίδες, δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ εδώ και μέρες έχω ένα βάρος ασήκωτο στο στήθος...

Δεν είναι από τη βότκα...

Αυτήν έχω μέρες να την δοκιμάσω...

Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει.

Ίσως...

Το ότι δεν βρίσκω δουλειά και τελειώνουν σιγά σιγά τα αποθέματα...

Το ότι ενώ δουλεύω σε θέση ερευνητή, δεν είναι κάτι μόνιμο ή κάτι που να μου δίνει ώθηση να συνεχίσω να ακούω το ~you are overqualified~ ή το ~Ι am sorry, but we decided to select the other candidate. Υou were among our finalists, but the other was smarter, cooler, more οf everything! Yea... whatever...~

Το ότι μάλλον θα πρέπει σύντομα να μετακομίσω για 2η φορά μέσα σε ένα 3μηνο...

Το ότι μου λείπει η Ελλάδα, αλλά δεν θέλω να γυρίσω χωρίς να έχω πάρει όλα όσα ήρθα να πάρω... (ένας Θεός ξέρει το γιατί!).

Το ότι οι δικοί μου "μεγαλώνουν" και εγώ είμαι μακριά... και λυπάμαι που "χάνω" τις στιγμές τους/μας...

Το ότι δεν είναι τίποτα για πάντα (ούτε εσύ θα μείνεις)...

Το ότι οι φίλοι μου σιγά σιγά θα με ξεχάσουν (όσοι δεν το έχουν κάνει ήδη... και το καταλαβαίνω! Ειλικρινά! Είναι πάρα πολύ δύσκολη η πολύμηνη απόσταση και η διατήρηση μιας υγειούς σχέσης - πάσης φύσεως!)...

Το ότι οι "καινούργιοι¨μου φίλοι και αυτοί σιγά σιγά φεύγουν (από την πόλη και συνάμα από κοντά μου - ποτέ από μέσα μου!)...

Το ότι δεν βλέπω φως (μα καλά, πότε μπήκα σε τούνελ;)...

Δεν ξέρω, άκρως αισιόδοξα τα βλέπω τα πράγματα τη μια μέρα, την άλλη κοντεύω να κλείσω εισιτήρια χωρίς επιστροφή (το κακό είναι ότι δεν θέλω να λέει Ελλάδα ο προορισμός)...

Δεν ξέρω...

"Υπομονή" μην μου πείτε...
Ούτε "όλοι τα περνάνε"...

Το ξέρω!

Δεν ήρθα εδώ για να σας μαυρίζω τη μέρα...
Δεν γκρινιάζω εδώ...
Την αγωνία μου καταθέτω....

Και μαζί με αυτή την ευχή μου.

Να συνειδητοποιούμε πόσα έχουμε, πριν τα χάσουμε!

Αυτό προσπαθώ κάθε μέρα, για να μην χάσω το πιο σημαντικό παιχνίδι.

Τυχερά είναι αυτά και δεν είναι στα μελλοντικά όνειρά μου η ζωή του υπαλλήλου (με την κλασσική ελληνική του έννοια). Όχι με τους δικούς τους όρους τουλάχιστον. Απλώς αντέχω ακόμα να κάνω μερικά χρόνια την υπομονή μου για να μπορώ μετά να κάνω αυτό που έχω σε αυτό που θεωρώ κεφάλι (με ή χωρίς περιεχόμενο, δεν το εξετάζω αυτή τη στιγμή...)...

Αυτό που με συνθλίβει είναι η συνειδητοποίηση ότι κινδυνεύω να πέσω στην παγίδα που μόνο αυτοί ξέρουν να στήνουν και όχι απλώς να μην το πάρω είδηση, αλλά να το ευχαριστηθώ και από πάνω...

Δεν ξέρω...

Μάλλον η ουσία είναι μία.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΛΕΩ...

Συγνώμη για το ολίγον τι περίεργο σημερινό μήνυμα...

Σκεπτόμουν να μην επιτρέψω τα comments σε αυτό το post, αλλά θα είναι σαν να φοβάμαι κάτι...

Αλλά εάν δεν αφήσετε, μην ανησυχείτε. Είστε από μένα πλήρως δικαιολογημένοι.... (ίσως ούτε εγώ να άφηνα...)

Θα έχετε δίκιο να πείτε: "Έχω τα δικά μου, θα ασχολούμε και με το "μαλα...." το μικρούλι; Γάμα το! Θα την βρει την άκρη άμα έχει αρ@@@@ και μυαλό!"

Δίκιο θα έχετε. Οπότε πατήστε back και διαβάστε κάτι άλλο.

Ναι, καλύτερα έτσι.

Θα συνέλθω.

Μάλλον είναι αργά και έχω ξυπνήσει και από τις 5:45 το πρωί σήμερα... Ναι, αυτό είναι...

Μιλάει η κούραση. Όχι το μικρούλι...

Αυτό απεργεί μαζί σας... (από τον εαυτό του για την ώρα...)

Φιλιά!