Θέμα 2: Αγάπη

Υπότιτλος: Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο... (όποιος κρατάει το χάρτη για το που πάνε οι νέες ή κατά πού πέφτει ο Παράδεισος να κάνει ένα βήμα μπροστά!)

Χμμ... Λοιπόν.... Εεεε... Καλό ήταν να μην αρχίσω... τώρα που πήρα φόρα θα πάρει μερικές ημέρες που θα σας ταλαιπωρώ με τις αηδίες μου...

Αγάπες ερωτικές, φιλικές, οικογενειακές, απρόσμενες, θυελλώδεις, ανέμελες, στοχευμένες, γεμάτες, πλήρεις, κοσμογονικές, ανέλπιδες, κυρίαρχες, μοναδικές, ατίθασες, ζωντανές, ανάδρομες...

- Μ’ αγαπά...;

- Δε μ’ αγαπά...;

- Μ’ αγαπά;;;

Η πιο σημαντική φράση που έχω ακούσει στη ζωή μου περιέχει αυτή τη λέξη. Η πιο έντονη στιγμή στο παλκοσένικο της σύντομης παράστασής μου, αυτή που προκάλεσε την πιο έντονη αντίδραση, το πιο μακροσκελές χειροκρότημα, αυτή που με σημάδεψε για πάντα, περιελάμβανε την συγκεκριμένη φράση, μια αγκαλιά γεμάτη και μια θάλασσα ήρεμη και σκοτεινή...

Δε μελαγχολώ. Αναπολώ τις εικόνες που με στιγμάτησαν και αισθάνομαι απίστευτα τυχερό που τα ώτα μου είχαν την τιμή να απολαύσουν το άκουσμα της μόνης λέξης που μου άφησε για δώρο το πιο έντονο χαμόγελο στα χείλη.

Τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτή τη στιγμή. Τίποτα κατά την ταπεινή μου άποψη. Τίποτα.

Ίσως είναι εντελώς περιττό να μιλήσω για την αγάπη.

Ίσως να είναι και βλάσφημο. Αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν πιστεύω στις προλήψεις και χρειάζομαι το βωμό της για να συνεχίσω να μιλώ... να υπάρχω...

Μου λείπει η λέξη. Η φράση. Η ουσία. Η στιγμή. Μη με περάσετε για κανένα αγνώμων μικρούλι που δεν βλέπει τις πράξεις που περικλύουν ή εκφράζουν αγάπη. Δεν είμαι από εκείνα τα μικρούλια που γκρινιάζουν (δεν θα γίνω ποτέ!) και δεν αναγνωρίζουν την αγάπη όταν και όπου αυτή πέφτει στο διάβα τους. Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Δεν εθελοτυφλώ. Αλήθεια!

Απλώς να... Όταν γνωρίζεις έναν άλλο άνθρωπο, όταν έρχεσαι τόσο κοντά που ότι και εάν κάνεις κυριαρχεί στη σκέψη σου, εμπνέει την πνοή σου (ολάκερη την ύπαρξή σου), τότε ψάχνεις, αποζητάς εκείνο το στάδιο της ψυχικής σου ολοκλήρωσης. Το σ’αγαπώ που αισθάνεσαι και εκφράζεις εσύ να το ακούσεις από τα χείλη του/της. Στη σύντομη παραμονή μου το άκουσα... Το αισθάνθηκα και το ευχαριστώ μου δεν έχει λόγια...

Στο παρελθόν το έχω ακούσει από ανθρώπους που δεν το εννοούσαν. Το έχω εισπράξει από εκείνους που ρίσκαραν να με χάσουν εάν θα το άκουγα. Το έχω ζήσει σε μια χώρα που δεν περίμενα να το συναντήσω. Άρα γιατί δεν μου φτάνει τόσες φορές που το άκουσα;

Γιατί... είτε δεν προέρχεται από το άτομο που θα κάνει τη μέγιστη διαφορά, είτε τώρα είναι πλέον αργά για εμένα/εμάς.

Εσωτερική πάλη: Από μια λέξη κρέμεσαι βρε μικρούλι; Σαν δεν ντρέπεσαι! Δεν βλέπεις; Δεν αισθάνεσαι; Δεν ακούς;

Να με συγχωρεί η τιμημένη αφεντιά σου (μιλάω και στη μάπα μου τώρα!) αλλά το έχω στοιχειοθετήσει ως εξής. Εάν ένας άνθρωπος που λέει πολλά, αλλά για τα συναισθήματά του προτιμά τη σιωπή ακόμα και εάν μέσα του βράζει, τότε οι πράξεις σε συνδυασμό με τα λόγια (εάν ποτέ αυτά εκφραστούν) έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από οτιδήποτε άλλο ακούσεις από εκείνον/η.

Είναι ρίσκο. Το ξέρω. Ίσως το μεγαλύτερο απ’ όλα είναι το ρίσκο να μπορείς να παραδεχτείς την εξάρτησή σου. Το δέσιμο. Την αγάπη. Εννοείται φυσικά ότι εάν ένας άνθρωπος δεν επιλέγει να το πει σε εμένα δεν είναι κατακριτέος. Αντιθέτως! Μάλλον σοφός είναι. Είμαι περίπτωση από αυτές που καλό είναι να αποφεύγεις. Ατίθασο, ανέμελο, ανώριμο, χαζό, μικρό... Αλλά τότε γιατί το αποζητώ; Αφού γνωρίζω το χάλι μου, τι θέλω να αποδείξω με αυτή μου την αναζήτηση;

Το έψαξα (που λέει ο λόγος) και να που κατέληξα. Εάν μέσα σε όλο αυτόν τον αγώνα να καλυτερεύσω τον εαυτό μου και να βοηθήσω και άλλους στην πορεία (όσο αυτό μου επιτρέπεται) χρειάζομαι ένα χέρι να με χτυπήσει φιλικά στην πλάτη, να μου πει «καλά τα πας μικρούλι, συνέχισε». Να με επιβραβεύσει για την προσπάθεια. Όταν όμως η προσπάθεια έχει να κάνει με τον εαυτό μου, η μεγαλύτερη επιβεβαίωση είναι να ακούσεις από τα χείλη εκείνου/ης που θαυμάζεις ότι σ’αγαπά.

Εννοείται ότι αυτό που θέλεις να ακούσεις επιθυμείς να στο πει κάποιος «καλύτερος» από εσένα. Αλλιώς πώς μπορείς να κρίνεις την αυτοβελτίωσή σου; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρο (ως μικρούλι) ότι προχωράς με σταθερά βήματα, χτυπώντας δυνατά τα πόδια σου στο σανίδι της ζωής σου;

Άρα όταν ο καλύτερος/η έρθει η ώρα να σε βάλει στην καρδιά του/της τότε μπορείς να πεις ότι έβαλες πλώρη για το μέγιστο προορισμό! Έβαλες άλλο ένα λιθαράκι στον πεζόδρομο του δικού σου αγώνα και μπορείς να προχωρήσεις στο επόμενο στάδιο με «οδηγό», «ιχνυλάτη» και «κίνητρο» τον καλύτερο εαυτό σου.

Δίνω ίσως μεγάλη σημασία στα λόγια των ανθρώπων. Διορθώνω. Ορισμένων ανθρώπων.

Εάν πάλι δεν έρθει ποτέ, ή δε συνοδεύεται με το «μπορώ και θέλω να ρισκάρω»; Τότε τι να κάνω όντας μικρούλι;

Εσωτερική πάλη: Να βγάλεις το σκασμό! Τι είσαι εσύ βρε παιδάκι μου...!!! Μπελά που βάλαμε στο κεφάλι μας!

Σιωπώ και αναμένω τα καλύτερα. Αν είναι να ‘ρθουν θε να ‘ρθουν, αλλιώς θα προσπεράσουν. Στην υγειά της αγάπης μας! Αυτής που έζησα και όσο με παίρνει θα συνεχίσω να ζω!

Αντί για υστερόγραφο...

Θέλω να προσθέσω, σύμφωνα πάντα με τη μικρούλικη εμπειρία μου, ότι η αγάπη δεν τελειώνει. Δεν είναι γάλα στο ψυγείο που βάζουμε λίγο λίγο και μόλις κουνήσουμε το άδειο μπουκάλι πρέπει να τρέξουμε στο μπακάλικο (πού το θυμήθηκα τώρα το μπακάλικο; Αυτό είναι είδος προς εξαφάνιση...) για να προμηθευτούμε καινούργιο... Την αγάπη εάν την έχεις την κουβαλάς. Παντού και πάντα. Τί εννοώ; Δεν είναι η αγάπη δώρο για κάποιον άλλο συνοδοιπόρο. Η αγάπη είναι κυρίως δώρο για τον εαυτό σου! Εάν κάποιος ή κάποιοι βρουν τον τρόπο να δουν το φως που εκπέμπεις (αυτό που κάνει τα μάτια σου να λάμπουν όταν γνωρίζεις την ύπαρξή της) τότε μπορείς να τους δώσεις τη χαρά να την εισπράξουν. Μπορείς ακόμα και να πιστέψεις ότι την προκαλεί η ύπαρξη κάποιου άλλου ανθρώπου, αλλά δεν είναι έτσι... Την αγάπη τη χαρίζεις απλόχερα όταν αγαπάς τον εαυτό σου.

Άρα πρώτα πρέπει να μάθεις ποιος είσαι και μετά να έχεις την αξίωση να αγαπήσεις;

Όχι! Αυτά συμβαίνουν συγχρόνως. Συμβαδίζουν. Όσο μαθαίνεις, τόσο αγαπάς. Όσο αυτοπροσανατολίζεσαι τόσο δίνεσαι. Όσο γεμίζεις εμπειρίες τόσο προσφέρεις συγκινήσεις. Όσο υπάρχεις τόσο σε αγαπούν.

Αρκεί να μη φοβάσαι. Να ρισκάρεις. Να αγαπάς!

Αξίζει... Τόσο πολύ που θα σοκαριστείς όταν και όσο το ζήσεις. Αρκεί να το πάρεις απόφαση και να... το ΠΕΙΣ!