Μισή ώρα δρόμος

Το επόμενο πρωί δεν θυμόταν τίποτα. Η χθεσινή νύχτα έμοιαζε με όνειρο. Λίγο το ποτό, λίγο η καλή παρέα, ήταν ξημερώματα όταν άφησε το Λάζαρο στο σπίτι του και σαν υπνοβάτης οδήγησε την απόσταση Αργυρούπολη - Βοτανικό πριν βουλιάξει στο κρεβάτι και αποκοιμηθεί.

Μεσημέρι πια, σηκώθηκε με αργές κινήσεις μην "ξυπνήσει" και τον πονοκέφαλο που κάτι τέτοιες στιγμές δεν καταλαβαίνει από παρακάλια. Μπήκε στο ντους, έβρεξε αρκετή ώρα το κεφάλι και πιάνοντας το σαμπουάν έβαλε μια γερή δόση στην παλάμη του. Χαμογέλασε μόλις συνειδητοποίησε ότι για άλλη μια φορά δεν είχε να λούσει την άλλωτε πλούσια κόμη του. Με το δεδομένο ότι κάποτε έπρεπε να τελειώνει και με το στρατιωτικό του, τα μακριά καστανά μαλλιά του είχαν πλέον εξαφανιστεί. Πώς του 'ρθε αυτό τώρα; Από το στρατό είχε απολυθεί πάνω από 2 χρόνια πλέον και εδώ που τα λέμε, δεν πέρασε και άσχημα. Οι εποχές που το πήξιμο έμοιαζε με τα μαρτύρια του Ταντάλου είχαν περάσει προ πολλού και παρόλο που πέρασε από την παραμεθόριο, η υπομονή του δεν εξαντλήθηκε. Αντιθέτως το διασκέδασε αρκετά. Τώρα διασκεδάζει με τις αυθόρμητες εξόδους που ξεκινούν με ένα τηλεφώνημα και καταλήγουν να τον βρίσκουν πίσω από το τιμόνι να "μαζεύει" τους "σκόρπιους" φίλους κατευθυνόμενος για το στέκι.

Έτσι ξεκίνησε και η περασμένη νύχτα. Παρασκευή απόγευμα, οι συνάδελφοί του τον αποχαιρέτησαν φορώντας τα καλύτερά τους χαμόγελα πριν εγκαταλείψουν το γραφείο, όπου εκείνος εργαζόταν ως σχεδιαστής μηχανολογικών εγκαταστάσεων, φωνάζοντας "Καλό Σαββατοκύριακο!" Εκείνος έφυγε τελευταίος. Του άρεσε η απόλυτη ησυχία πριν κλείσει τον υπολογιστή και αρπάξει τα λιγοστά υπάρχοντά του, όπως το "εργαλείο," δηλαδή το κινητό, και βγει από το κτίριο κατευθυνόμενος προς τον Ήρωα. Εκείνο το απόγευμα ο 'Ηρωας βρισκόταν μερικά τετράγωνα παρά κάτω, παρκαρισμένος πίσω από ένα άλλο ΙΧ του οποίου ο πίσω προφυλαχτήρας απήχε ελάχιστα εκατοστά από τον δικό του. Κάτι τέτοιες στιγμές τις χαιρόταν ιδιαίτερα. Αντί να εκνευρίζεται όπως ο φίλος του ο Μιχάλης, που δεν άντεχε τις μανούβρες και την αγωνία να μην γρατζουνίσει το "καινούργιο" του διθέσιο που ακόμα ξεχρέωνε 3 χρόνια μετά την αγορά, ένιωθε ιδιαίτερα ικανοποιημένος τη στιγμή που κατάφερνε να ξεστριμώξει τον Ήρωα με επιτυχία. Ο στόχος ήταν να μην ξεπεράσει τις 4 κινήσεις. Πίσω, τέρμα το τιμόνι δεξιά ή αριστερά πριν πατήσει το γκάζι προς τα μπροστά, πίσω πάλι με το τιμόνι στο τέρμα προς την αντίθετη κατεύθυνση και μπροστά για την "ηρωϊκή" έξοδο -εξού και το ήρωας, έμπνευση της Ελευθερίας ένα βράδυ στην Πλάκα.

Πρώτος πήρε τηλέφωνο ο Ανδρέας. "Έλα ρε φίλε, που βρίσκεσαι;" η ερώτηση που επαναλαμβανόταν με ευλάβια κάθε απόγευμα. Μόνο την περίοδο που ο Ανδρέας βρισκόταν στην Αγγλία για να ολοκληρώσει τις σπουδές του δεν χτυπούσε το τηλέφωνο σταθερά εκείνη την ώρα. Από τότε που τελείωσε με επιτυχία και επέστρεψε, το τηλέφωνο ξαναβρέθηκε στις παλιές του δόξες. Δεν ήταν ότι δεν χτυπούσε συχνά, οι φίλοι και οι γνωστοί πάντα τον ήθελαν ως βασικό συστατικό της παρέα τους, αλλά οι συνήθειες του "κολλητού" έχουν όπως και να το κάνουμε άλλη βαρύτητα.

Με τον Ανδρέα γνωρίστηκαν όσο ήταν ακόμα και οι δύο μαθητές δημοτικού. Από την τοπική ερασιτεχνική ομάδα ποδοσφαίρου και αργότερα στα φροντιστήρια αγγλικών, οι δυο τους μοιράστηκαν ιστορίες, στεναχώριες, αγωνίες, έρωτες, χαρές, γέλια και κατορθώματα χτίζοντας μια σχέση εμπιστοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού σπάνια για τα σημερινά δεδομένα. Ο Ανδρέας κέρδισε γρήγορα την εμπιστοσύνη του και εκείνος τον άκουγε πάντα με προσοχή. Ακόμα θυμάται εκείνο το καλοκαίρι στο νησί που άκουσε για πρώτη φορά τον Ανδρέα να τον αποκαλεί κολλητό σε μια παρέα κοινών γνωστών που πέτυχαν τυχαία στο μπαράκι που βρισκόντουσαν. Από τότε πολλοί φίλοι τον συγκίνησαν, έρωτες τον συνεπήραν, άνθρωποι τον άγγιξαν, αλλά ο Ανδρέας είχε κερδίσει επάξια τον μοναδικό τίτλο: φίλος καρδιακός.

Η απάντηση του στην ερώτηση του Ανδρέα δεν ήταν η ίδια όπως κάθε φορά.

"Φίλε, δεν είμαι καλά..."

"Τί συμβαίνει; Προβλήματα με τη δουλειά;"

"Όχι... Με την ζωή..."

"Θέλεις να μιλήσεις; Μπορώ να είμαι στο στέκι σε 10 λεπτά."

"ΟΚ. Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί."

...συνεχίζεται....