Άλικο Γράμμα

Σιωπή

Σιωπή

Και πάλι σιωπή...

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Πόση σιωπή μπορούν να χωρέσουν δυο χέρια ενώ συγκρατούν το κεφάλι; Πόση σιωπή χωράει σε τέσσερις τοίχους και οι χαραμάδες πόση σιωπή αδειάζουν κάθε λεπτό; Όταν η σιωπή εμφανίζεται και με την παρουσία, η απουσία τι επιφυλάσσει;

Δεν εξαρτάται πλέον από μένα.
Δεν έχω κραυγή να βγάλω πιο δυνατή, πιο ελπιδοφόρα από το όνομά σου.

Σιωπή!!!

Στον ύπνο μου καραδωκείς και δεν μου δίνεις την ευχαρίστηση να δώσω στο όνειρο το τέλος που του πρέπει. Στη ζωή μου αναζητάς τη μήτρα που σε δόξασε και αναβλύζεις ξέπνοα σημάδια φωτός. Σιωπή και πάλι είσαι παρούσα. Από πότε σε αγάπησα και δεν το κατάλαβα;

Η αλήθεια είναι ότι καιρό σε κουβαλάω μέσα μου και αποχωρίζομαι την αγκαλιά σου τις λιγοστές φορές που τρεμοπαίζω τα χείλη στο ρυθμό μιας ακόμα κοινωνικής μου αναζήτησης. Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω όταν με ξανασυναντάς πίσω από το τιμόνι, όταν με περιμένεις στο σκαλί πριν την εξώπορτα, όταν με νανουρίζεις στο σκοτεινό ελπιδοφόρο θάλαμο της φαντασίας.

Μα όσο σε αναζητώ, τόσο σε μισώ.
Τόσο με φοβίζει η δύναμή σου.

Με ‘μαθαν ότι δεν μπορώ να το εξηγήσω να το φοβάμαι και εγώ από ένστικτο πες, από αδυναμία σε διορθώνω, ό,τι φοβάμαι το μισώ. Μισώ που δεν έχω το ψυχικό σθένος να σου χυμίξω με περίσσια ανδρεία και να σε ζητήσω σε χορό. Μισώ εμένα μέσα από εσένα.

Αδιανόητο θα πεις όταν διαβάσεις τις ασυναρτησίες μου, αλλά αληθινό. Αγαπώ να σε μισώ. Αυτό με θρέφει. Με θεριεύει. Με στοιχιώνει και με αναγκάζει να σταθώ και πάλι στα πόδια μου κάθε πρωί. Να ανοίξω τα παραθυλόφυλλα και να παίξω με το φως συντροφιά με το βλέμμα σου. Να αγκαλιάσω τα γυμνά μου πόδια και να αφεθώ στην ηδονή της συνάντησής μας που ποτέ δεν ήρθε και μάλλον ποτέ δεν θα μου προσφέρεις όσο και εάν σε εκλιπαρώ.

Οδεύω στο άγνωστο μονοπάτι σου με την ανικανότητα να προσαρμόσω τα μέλη μου σε κάποιο δείγμα ρυθμού γιατί δεν τον αφήνεις να σπάσει τον τοίχο της παντοδυναμίας σου στην ψυχή μου. Σε εξορκίζω σε ανάδρομη τροχιά και εσύ επιστρέφεις σαν καταπέλτης να με χτυπήσεις με την ψυχρή σου ανάσα στο πρόσωπο.

Σαν σφαίρα.
Σωριάζοντας το τομάρι μου καταγής δεν έχω τίποτα να σου ζητήσω παρά την συντροφιά σου και πάλι. Το αδιανόητο μου φαίνεται πιθανό κάθε φορά που σιγοψιθυρίζω το όνομά σου.

Σιωπή...

Αυτές τις ύστατες ώρες δεν έχει πολλά κενά το νου να καλύψει. Αφήνεται σε αυτά που γνωρίζει και εγώ γνωρίζω μόνο εσένα. Γεύμομαι μόνο εσένα. Αισθάνομαι μόνο εσένα. Αναπνέω μόνο εσένα. Υπάρχω μέσα από εσένα.

Ακυβέρνητος νιώθω να με ορίζεις και να με συναντάς.

Δεν έχω τίποτα.

Έχω μόνο εσένα.

Μα εσύ δεν μου έχεις δώσει ποτέ ζεστό φιλί στα χείλη. Δεν με έχεις αγγίξει ποτέ με την χαρά της ακοής.

Δεν μπορείς... θα μου πεις εάν μιλούσες. Αλλά δεν μιλάς. Με αφήνεις μόνο μου να περιφέρομαι στους δρόμους, στις πλατείες, στις Κυριακάτικες χαρές, στα βήματα των χορευτών. Με αφήνεις μόνο να υπάρχω και να ονειρεύομαι τη συνάντησή μας και πάλι. Αλλά μόνο για ένα δευτερόλεπτο.

Ψέμα.

Για κλάσμα του δευτερολέπτου.

Εκεί που η πόρτα κλείνει και μένω πάλι μέσα στο κενό της ανυπαρξίας. Γιατί έκανες την εμφάνισή σου εσύ και έκλεψες πάλι την παράσταση.

Αδιέξοδος ο έρωτάς μας... αλλά τόσο αληθινός!

Το ξέρεις... κι ας μη μιλάς... κι ας μη μιλήσεις ποτέ...

Παντοτινά δικός σου,

Ήχος

ΥΣ. Καληνύχτα Αγαπημένη!